De Kill

Nu herinner ik mij het vrolijke weekblad als een onschuldige wereld vol pratende dieren. Avontuur en vrolijkheid in de grote malle lieve dierenwereld. Dat is tevens de rede waarom ik dat blad al jaren niet meer heb gelezen. Tot gistermiddag dan, toen ik in de wachtkamer van een medisch etablissement belandde met enkel een Donald Duck en vijf jaargangen van de Margriet als leesvoer.

Maar goed, na mijn flirt tactieken, ideale man en tuin type bepaald te hebben was de lol daar ook wel weer vanaf. De Donald Duck dan maar, die ik nog net voor de ogen van het vierjarige kind tegenover mij wist weg te grissen.
De eerste paar pagina's bevatte niet veel bijzonders (Iets met een als paashaas vermomde burgemeester en Goofy die de geschiedenis van 1 april uitlegt. Raad het centrale thema) Interesant wordt het pas bij Tokkie Tor.
Wie?
Ja Tokkie Tor. Nee ik weet ook niet onder welke disney film hij vandaan is gekropen. En ja wellicht dat het aanstaande bezoek met de huisarts mij enkel in termen van dood en verderf liet denken. Maar kijk dan! Kijk dan mensen!








Ik lees dat blad nu al meer 10 jaar en dit is de eerste keer dat ik iemand zie dood gaan in een Donald Duck verhaal.
Ja ik heb het over de kikker, en ja het is slechts een onbelangrijk bij figuur. Maar let op de details , let op de pure doodsangst op het gezicht van de kikker op het moment dat het einde gekomen is, let op de ogen van de Snoek vlak voor het moment dat hij de kill maakt. De kill zelf krijgen we weer niet te zien. Wij lezers moeten ons dat maar zelf voorstellen. Daar gaat mijn vrolijke dieren wereld. Keer ik na al die jaren weer vol verwachting terug naar dat olijke bos wordt mij gevraagt de dood van meneer Kikker voor te stellen.

Trouwens, deze hele strip staat in het thema van de dood. In het begin doen ze nog alsof er niks aan de hand is, terwijl ze daar rondlopen in hun onschuldige insectenwereld.
Dat insect met de hoed kondigt nog aan dat hij gaat vissen, maar voordat wij ook maar het idee krijgen dat er in deze strip gemoord gaat worden roept hij al dat hij de vis weer vrij zal laten.
Don't worry kids, hij laat de vis weer vrij!
Maar direct daarna begint het al: Het aas. Een regenworm passeert en Tokkie begint over het aas. "Wat dacht je van een dikke vette worm?"
En hij wijst erbij he? Hij wijst erbij terwijl de worm doodsangsten uitstaat. Kijk dan, er staan streepjes boven zijn hoofd. In de onschuldige dierenwereld van de Donald Duck is dat de niets anders dan pure doodsangst. Het is ook de implicatie he? Tokkie Tor, insect. Roept op tot het levend spiesen van een passerende regenworm. En hij lacht erbij.
Glimlachend wijst hij naar onze roze vriend terwijl hij voorstelt hem aan een haak te kruisigen en levend te laten opeten. Het feit dat de worm verschrikt kijkt betekent dat de worm begreep wat er over hem gezegt werd. In de onschuldige dieren wereld van de Donald Duck zijn wormen inteligent.
Eigenlijk hadden ze het moeten doen. Ze hadden gewoon moeten tekenen hoe Tokkie Tor de worm lachend oppakt en langzaam aan een haak spiest. Het om genade smekende beest in het water werpt en educatieve opmerking maakt als de vis hem aan stukken scheurt. "Kijk Bo, zo werkt het mes aas! =D"
Met de zelfde grijns op zijn gezicht zal hij zien hoe de haak zich in de kaak van de vis boort en lachend zal hij de vis vervolgens het land op trekken. En dan zal hij toekijken. Recht in de ogen starend van de stervende vis, Bo en de doodsbange vis uitleggend dat vissen nu eenmaal niet op het land kunnen ademen alvorens de vis met een mes in stukken te snijden en te roosteren

Het plaatje van de vier wormen kinderen die huilend wachten op de terugkomst van hun vader word vervangen door het beeld van Tokkie Tor die proostend met zijn vriend naast een gezellig vuur vis roostert.Ook wij worden misleid, maar even denken we de lachende psychopaat in Tokkie herkennen.



Donald Duck, het vrolijke weekblad.



Ze doen het niet. Dit zou nogal desasstreus zijn voor hun lezers bestand, dus ze doen het niet. Ze hinten er wel naar, maar voordat Tokkie zijn ware aart weer de overhand dreigt te krijgen stuurt de Donald Duck hardhandig bij. Tokkie verklaart ineens lachend dat torren helemaal niet horen te vissen. Het idee!
Nee, niets aan de hand kinderen, jullie onschuld bestaat nog!
Deze plotselinge vrede houd welgeteld 1 plaatje stand, de idyllische Donald Duck dieren wereld, daar waar wij stiekem over droomden en waar wij al onze overleden konijnen heen wensten houd precies 1 plaatje stand.

Daarna komt er een Kikker, en die wil Tokkie Tor doden.
Ze benoemen het niet letterlijk, maar de paniek in hun stemmen en de agressie van de kikker zeggen genoeg. Die kikker rust niet voordat het lijk van Tokkie Tor in zijn spijsverteringskanaal verdwijnt.
Tokkie doet wat ieder in zijn schoenen zou doen: rennen voor je leven. En daar gaan ze, rennend. Wij vragen ons ondertussen af hoe Tokkie zich hieruit gaat redden. Worden ze gered door een magische libelle? Gebruiken ze een blad als zweefvliegtuig? Het is immers de magische wereld van Donald Duck he, hier suggereert men enkel lijden het gebeurt nooit.
Dan gebeurt het: de kikker springt en Tokkie roept keihard "BUKKEN!"
Vol verwachting veren we op, nieuwsgierig als we zijn naar welke wonderlijke ontsnapping ze voor deze situatie hebben bedacht. Een slimme list? Een zelfgemaakte boot? Of nee nog beter, een helicopter van bladeren! Een vliegende eenhoorn! Een magische fee! Niet is onmogelijk in deze magische pure wereld. In een vlaag van euforie word ik teruggevoerd naar mijn 8e levensjaar, vol nieuwsgierigheid over wat die gekke dieren vriendjes van mij nu weer bedacht hebben. Jeugdige onschuld, beschermt door de inwoners van duckstad.

Ik doe mijn ogen weer open, grijp de Donald Duck vast, kijk vol verwachting en zie hoe de kikker met ogen vol doodsangst in de mond van een plotseling opduikende snoek verdwijnt. Beseffent dat het te laat is, dat hij zal sterven, dat de vlijmscherpe tanden weldra zijn vlees uitelkaar zullen scheuren. Maar ook dat de bek te klein is om in een klap te kunnen doden. Wetende dat zijn dood niet zal komen van de tanden die zijn vlees van zijn botten scheuren maar van het water wat langzaam zijn geperforeerde longen zal binnen stromen.


En Tokkie lacht...










Zoals ik al zei, ik lees de Donald Duck niet meer.



Semiobliviously, wij hebben issues

Music Monday - You've got to be kidding me

Deze Music Monday zou eigenlijk door Wim geschreven worden. Het zou een passioneel relaas worden over de gouden tijden van de rock muziek, een hartstochtelijk betoog vol oude rock grootheden, gierende gitaar solo's en emotionele uithalen. Deze Matheus Passion over de hedendaagse rockmuziek zou iedereen huilend op zijn knieeën laten vallen, huilend terwijl ze nederig omhoog kijkend zien hoe Jimmy Hendriks uit zijn herrijst en iedereen met een laatste vlammende solo eraan herinnerd waarom rock ook alweer de reden is van ons bestaan.


Op dat moment bleek echter dat ook zijn examen week eigenlijk twee weken duurde en was hij genoodzaakt deze beurt aan zich voorbij te laten gaan.
Dat gaat dus niet door.
Ik, Jasper was echter vriendelijk op deze week op mij te nemen, dus in plaats daarvan breng ik jullie

Zanger Bob.

Zanger Bob, jeweetwel, het Nederlands top talent, bekent van inmiddels legendarische albums als 'n Knipoog, 'n Kusje... 'n Bosje Rozen en natuurlijk het in elk opzicht meesterlijke Als je Lacht bekent van monster hits als Schöne Maid en "Ik ben verliefd op Angela"








Door onze natuurlijke vrienden radio100% NL uitgeroepen tot beste aankomende talent, zanger Bob reist al jaren campings, cafés en bejaardentehuizen af en bouwde daarmee en compleet imperium op. Een lichtend baken van de Nederlandstalige muziek, bij elkaar gehouden door zijn mythische zang kunsten. Een demonstratie van puur talent waar wij simpele stervelingen enkel ons hoofd bij kunnen buigen.


Ik bedoel kijk dan mensen!



Kijk dan!






Jeugdjournaal, zijn eigen film, Sophie fucking Hildebrand. Dit joch is een fenoneem, een begrip. De belichaming van de aanstande renaissance der Nederlandstalige muziek.
Zijn fans verwoorden het eigenlijk nog het best:









Damn right dat hij beter is dan die Britse pop-fossielen, zanger Bob veegt zijn reet nog af aan Jimmy Hendriks. Eddie Vedder is een miezerige paling vergeleken met dit stuk Hollands glorie.
Mensen houden ook van hem, mensen houden van zijn Hollandse koppie, zijn onschuld. Je kan hem tegenkomen in de lokale snackbar (geloof me, je komt hem tegen), hij doet vrijwilligers werk bij de verstandelijk gehandicapten, hij helpt oude omatjes met oversteken, hij loopt mij met anti pest campagnes, hij is zo puur, zo perfect, zo teder.
Ik houd van hem. We houden allemaal van hem.
Iedereen houd van Zanger Bob.

Jong, blond, ietwat dikkig en de ideale schoonzoon voor uw 13 jarige dochter. Zijn repertoire bevat enkel Hollandse smartlappen die zijn aangevult met foute Eurohouse. Zeer populair bij vrouwen van 65+, staat zij aan zij met grootheden als Joling en Smit.
Een gegarandeerd succes dus.

Toch, als we een wat beter kijken beginnen we de barsten in dit idyllische plaatje te zien. Nu fronsten onze wenkbrauwen zich al toen we Slipknot op zijn hyve tegenkwamen, maar het uitgerekend comedy central die ons op zijn duistere kanten wees.





Southpark. Ons heilige lieflijke en o zo geniale Southpark. Een aantal weken al kondigde Comedy Central Nederland al een real life versie van dit programma aan. Een Nederlandse versie van het Southpark dat we allemaal kennen en liefhebben, gespeeld door Nederlandse acteurs met Amsterdam als setting.

Het klinkt verschrikkelijk ik weet het, maar het bleek uiteindelijk een 1 april grap te zijn dus maak je geen zorgen. De uiteindelijke uitzending duurde iets langer dan een minuut voordat er "1 april!" in beeld verscheen.

Nee interessanter is het volgende nieuws bericht dat op de website van zanger Bob verscheen, over welke acteurs nou eigenlijk de rollen van Stan, Kenny en Cartman vertolkten...

NO.FUCKING.WAY

It's true, maar het wordt alleen nog maar beter: Zanger Bob fans aller lande, gezellig oma's en opa's, jeugdjournaal kijkers, radio100%nl luisteraars en Sophie Hildebrant aanschouw de ware aard van Zanger Bob.




Ik zie het zo voor me he? Dat al die gezellige Opa's en Oma's samen met alle radio100%NL luisteraars zich in de lokale snackbar verzamelen om daar op een beamer Zanger Bob zijn grote Internet te aanschouwen. Terwijl de bitterballen gezellige rondgaan maant de gezellige barman om stilte en kijkt heel Brabant gezamelijk toe hoe Zanger Bob de volgende legendarische woorden uitspreekt:




"Anne Frank was a fat jew whore Kyle, just like your mother" - Zanger Bob.




Ik houd van hem.

My hundred inglorious scalps

De kapper is dood. Of nouja, dicht, de kapper waar ik altijd heen ging is dicht.
Geen idee wat er met hem gebeurt is.
Een nieuwe dus, een nieuwe kapper. Nog een van die zaken in je leven waar je nooit bij stil staat: hoe bepaal je naar welke kapper je gaat? Ik zelf ging totdat het noodlot toesloeg al 5 jaar naar de zelfde kapper. Weggevlucht van de kapper waar ik daarvoor weer heen ging, een stel Irakezen (hele aardige mensen, stop met het lezen van onze weblog, Wilders) die met hun norse snor mijn haar in 5 minuten omvormden tot een soort bloempot compilatie. Hij zelf leek ook nooit tevreden met het eindresultaat gezien de kritische, lichtelijk verbaasde blik waarmee hij zijn werk na afloop mee bekeek. "Beetje gel" stelde hij uiteindelijk maar vast en begon een hanenkam in mijn haar te kneden. Dat was tevens de laatste keer dat ik daar was.

Maar goed, de kwestie van de nieuwe kapper. Weetje, het is net zoiets al nieuwe tandartsen (Yes, I've been there); je denkt er nooit over na zolang je er nog eentje hebt, en in duistere tijden als deze stap je er maar op goed geluk een binnen.
Het feit dat deze kapper maar een paar meter van mijn oude kapper verwijderd was hielp ook mee.
Op de ramen hingen foto's van mannen met blonde hanekammen en vrouwen met paars haar.

"Kan ik je helpen schat?" vroeg de niet helemaal hetroseksuele man vanachter de toonbank "Ja, ik wil graag mijn haar laten knippen" antwoordde ik. De man streelde in gedachten zijn tepels. Ik zweer het, de man streelde zijn tepels. Hij keek op;
"Oke lieverd , neem maar even plaats in onze wachtkamer, dan komt er zo iemand bij je" en met deze woorden vertrok hij heupwiegend naar ene duistere uithoek van de zaak. Ik zelf nam plaats in de 'wachtkamer' (2 krukjes en een bijzettafeltje nog geen halve meter verderop) , me afvragend of hij mijn haar ook zou veranderen in het niet helemaal hetroseksuele kapsel dat hij zelf had. De zaak zelf was verder helemaal leeg, de mannen met blonde hanekammen keken me ook van binnen aan. De enige vorm van vermaak was de telegraaf op het tafeltje. Dat klopt, ik heb de woorden Telegraaf en vermaak in een zin gebruikt.

Een vrouw kwam uit een deuropening tevoorschijn, haar haar was roze. "Wilt u misschien wat drinken? Ze zijn beneden bijna klaar beneden" zei ze naar de deur gebarend. Ik bedankte het aanbod en vroeg of ze nog andere tijdschriften hadden, ze antwoordde schouderophalend dat even zou kijken en liep weg. Een intiem moment tussen mij en de telegraaf volgde.
Een andere vrouw kwam uit de deuropening. Ze keek even verbaasd naar mij en blerde met de stem die iemand die Rachel heet nu eenmaal heeft "SHELLY! WE HEBBEN EEN KLANT!" ((EINDELIJK! EEN KLANT! OH MIJN GOD SHELLY, EEN KLANT!)) Na deze uitbarsting draaide ze weer poeslief naar mij en vroeg of ik wat te drinken wilde. Voordat ik kon antwoorden kwam Shelly echter uit haar crypte te voorschijn, "Haaaai ik ben Shelly, ik ben stagair en kijk vandaag even mee hoe het moet. Het is mijn eerste keer vandaag"
"Ah, ga je mij ook knippen Shelly?" vroeg ik zo terloops mogenlijk. "Nee" antwoorde ze al kauwgom kauwend "dat doet Ricardo" en ze wees naar de niet helemaal hetroseksuele man die met een exemplaar van "Vrouw" in zijn handen in mijn richting bewoog.
"Sorry dat het zo lang duurt lieverd. Hier" zei hij terwijl hij mij het tijdschrift gaf "Anet vertelde dat je wat wilde lezen, dit is wel wat voor jou, het bevat een hoop styling en fashiontips."
" En" vervolgde hij met een knipoog "We krijgen hem elke week gratis bij de telegraaf!"
"Ah" antwoorde ik zo beleefd mogenlijk "bedankt"




"We zijn nog even de spullen aan het klaar zetten" vervolgde de man "Shelly en Anet zullen u ondertussen wassen"
Dat was weer zo'n zin waarvan ik niet verwacht had dat ik hem voor mijn 80e levensjaar zou horen. Maar mijn haar mensen, hij had het over mijn haar.
De man zijn plaats werd direct weer ingenomen door Shelly en haar roze begeleidster.
"Haaaaai ik ben Annette, Shelly en ik gaan jouw haar vandaag...behandelen"
Bij het laatste woord gebruikte ze de zelfde intonatie als Scar toen die Simba het bizon dal in lokte. Maarja, wat doe je eraan, men kan moeilijk uit de zaak wegrennen. Je weetwel, verlamd zijn door angst of zoiets.
Het hielp dan ook niet dat de slechtverlichte ruimte waar ik heen werd geloodst werd aangeduid met de al even sinistere term "behandelingskamer" werd aangeduid. "Oke u kunt in de stoel plaatsnemen"
De stoel was een al even onnatuurlijke constructie met een achterwaartse helling van 10 graden en een wasbak aan het hoofdeinde. Het was de bedoeling dat ik mijn hoofd in een soort bloedbaan verhinderende tang aan het hoofdeinde plaatse vanwaar ze mijn nu weerloze hoofd perfect kon bereiken.
Godzijdank was Shelly er nog: "Lig je goed?"
"Ja" antwoordde ik terwijl al het bloed in mijn lichaam naar mijn hoofd begon te lopen "prima"

Dit was tevens het moment dat ik degradeerde tot studie object.
"Het is heel belangrijk Shel, dat je contact met de klant onderhoud. Hem niet het gevoeld heeft dat hij er maar wat bijligt.
zeker.
"Let ook op de was bewegingen zelf, rond indraaien concentreren op de zijkanten van het hoofd"
Shelly keek vol ontzag toe, hier was een veteraan aan het werk.
"Haal het haar uit de weg" vervolgde 'Anet' afwezig "bij mannen gaat het wat makkelijker, en blijf ronde bewegingen maken. Concentreer je op de zijkanten van het hoofd, bij de bovenkant voelen ze niks. Er...er moet gevoel zijn"
Haar stem leek te breken
"Het is niet jouw schuld dat hij wegging An" zei Shelly vol medeleven.
An haar stem werd licht hysterisch "Goed masseren, en niet de bovenkant, anders voelen ze niks! Niks!"
"Mannen" gromde ze terwijl ze ineens bijzonder veel kracht in haar bewegingen begon te zetten "voelen.niks."
"Zal ik het overnemen Anette?" vroeg Shelly
De schat.
Anette haalde diep adem.
"..nee...het gaat wel weer"
Ze leek zich ineens pijnlijk bewust van mijn geslacht "ik bedoel jou niet hoor, ik weet zeker dat je een schatje bent"
Mijn antwoord was uiteraard niets dan bevestiging. Ik was allang blij dat ik die stoel levend verliet.


Het was Ricardo zelf die me naar de kappersstoel bracht.
"Ah! Daar ben je! Ik heb al een heel plan voor je gemaakt" zei hij mij in de stoel loodsend
- "oh, dat is vriendelijk van u ma-"
"We gaan een complete restyle doen, ik weet al precies hoe ik het wil hebben!" ging hij verder
- "ja dat is erg tof van u maar"
"Ja, we kunnen alle kanten op. Kleurtinten, stijlen krullen blonderen, the sky is the limit!"
En terwijl hij deze eufonische uitroep deed begon door de dikke stapel tijdschriften voor hem te bladeren, toonde verschillende foto's, modellen, scheidingen, kleuren, looks, stylisten. Hij werd ook steeds enthousiaster, begon rusteloos om mij heen te lopen, zwaaide met zijn armen en begon al pratend door mijn haar te wroeten.
Hij groeide ook, torende hoog boven mij uit en was weg. Weg naar hogere oorden, daar waar alles goed was. Waar geen roos of leed was, daar waar alles bestond uit ongeknipte heren kapsels. Honger, ziekte, de dood van zijn huisdier, het maakte ook allemaal niet meer uit. Zijn vader mishandelde hem, zijn moeder ontkende zijn bestaan maar dat deed er allemaal niet meer toe. De man vervulde zijn roeping, zijn lotsbestemming en wij stervelingen konden slechts slechts nederig toekijken naar hoe deze man geschiedenis schreef. Jaren van eenzaamheid en pijn verdwenen als sneeuw voor de zon. De man kon zich eindelijk laten gelden, iedereen bewijzen dat hij wel degelijk talent had. Zijn ouders weer trots maken en zijn vader omarmen. De wereld zou weer goed worden en iedereen zou juichend toekijken hoe hij hier de weg van zijn voorvaderen betrad en de plicht van iedere kapper vervulde.
En hij huilde.
De man huilde van passie en wij huilden mee, zijn tranen oplikkend als bewijs van zijn grootheid.
De half god die hier hemel en aarde bewoog met een hartverscheurend relaas. En wij waren erbij. Ademloos luisterend naar zijn verhaal over hoop, sterfelijkheid en de haar conditioner van Dove.
Een legendarische vertelling die culmineerde in die ene centrale vraag:



"Wat wil jij eigenlijk?" Vroeg hij op een toon alsof hij me nu pas opmerkte

-Nou begon ik zo voorzichtig mogenlijk "eigenlijk wil ik er alleen maar een stukje af"
De glimlach verdween abrupt van zijn gezicht "..par..pardon..?"
- "Ik wil er eigenlijk alleen maar een stukje af"
Ricardo staarde mij verbijsterd aan "...alleen...alleen maar een stukje eraf?"
- " Ja" vervolgde ik genadeloos " een paar centimenter is voldoende."
"..maar de restyle dan...?" vroeg hij met wanhoop in zijn stem
- "Oh, laat die maar zitten. Ik vind het prima zo, ik wil het alleen maar een beetje korter"
"...en..je weet echt zeker dat je er geen kleurtje in wil?"
- "ja, zeker"

Met hangende schouders heeft hij me uiteindelijk in 10 minuten geknipt, met trillende handen zijn schaar hanterend niet in staat zijn spiegelbeeld aan te kijken.
Toen het voorbij was bedankte ik hem, betaalde en vertrok.

Ricardo keek me verbijsted na , een gebroken man.

Just when you thought it couldn't get any worse.

Na de Starwars Christmas Special dacht men dat het niet erger kon, dat het fysisch natuurkundig onmogenlijk was om nog maar iets dieper te zakken, George Lucas veranderde echter het ruimte-tijd continuüm en kwam met Howard the Duck.
Tragiek volgde.



Wim, jongen, waarom hebben we ook alweer Darth Vader als mascotte?

State of the Union

Omdat wij eenmaal per week zelf nou ook niet echt zo relevant vonden, maandelijks dan maar. Aanschouw de cijfers waar Semiobliviously zijn zelfrespect vandaan haalt

Apparently we achieved world domination

Om de een of andere onbegrijpelijke reden werkt deze weblog.
Uiteraard zullen we doorgaan met het uitbouwen van onze uithoek hier op het internet, pas op het moment dat de Bond tegen het vloeken een klacht indient wegens het taalgebruik zullen we deze weblog als een succes beschouwen.
Soon my friend, soon...





Semiobliviously, It.just.won't.die