vrijdag 30 juli 2010
zaterdag 24 juli 2010
woensdag 21 juli 2010
vrijdag 16 juli 2010
Kansas City
Meanwhileonplanetearth.blogspot.com
Kansas City
Het is rustig buiten.
Mijn mede reizigers bleken niet bestand tegen de lange reis en het tijdsverschil dat het met zich mee brengt. Iedereen slaapt.
Inmiddels is het al vijf uur 's ochtends in Nederland maar dat feit is onbelangrijk, het is eindelijk tijd voor een moment van totale rust en afzondering waar ik al zo lang naar heb verlangt.
Ik begin te lopen, na een wandeling van circa twintig minuten bevind ik me op een groot weiland. Ik pak mijn harmonica, de klanken van krekels en het verre geluid van route 29 begeleiden de muzikale klanken uit de ziel.
Het perfecte moment.
Kansas City
Het is rustig buiten.
Mijn mede reizigers bleken niet bestand tegen de lange reis en het tijdsverschil dat het met zich mee brengt. Iedereen slaapt.
Inmiddels is het al vijf uur 's ochtends in Nederland maar dat feit is onbelangrijk, het is eindelijk tijd voor een moment van totale rust en afzondering waar ik al zo lang naar heb verlangt.
Ik begin te lopen, na een wandeling van circa twintig minuten bevind ik me op een groot weiland. Ik pak mijn harmonica, de klanken van krekels en het verre geluid van route 29 begeleiden de muzikale klanken uit de ziel.
Het perfecte moment.
woensdag 14 juli 2010
vrijdag 9 juli 2010
Music Friday - Dromedaris
Een tijdje geleden stond er in de volkskrant een artikel over het onderdeel van de vakantie waar we als kind het meest naar uitkeken: de heenreis. Jeweetwel, dat deel waarin je dagenlang opgepropt in een bloedhete auto over generieke Franse snelweg nr 86 heenreed, omringt door een grote monotone herhaling van generiek Frans terrein met niets anders dan wat kleurplaten en “het grote kids vakantieboek” als afleiding.
Speciale haat reserveren wij voor dat vakantie boek, dat kreng dat je ouders -op het moment dat ze zich in totale paniek realiseerden dat ze door de Donald Duck kleurplaten heenwaren en ze nog 300 kilometer te gaan hadden - als laatste wanhoopsdaad op de achterbank wierpen. Stevast begeleid met woorden als “hier jongens, speel hier maar mee, dit is leuk voor onderweg”
Soms hadden ze zelfs nog het lef dit ‘cadeau’ met het woord “VERASSING!” aan te kondigen.
Vakantie boeken. Leuk voor onderweg. Geen woord van gelogen.
Wat wij op zo’n moment in onze handen gedrukt kregen was niets minder dan een extatische explosie van pure entertainment, met hoogtepunten als “Tel het aantal passerende rode auto’s” of “Verzin zoveel mogenlijk woorden die beginnen met de letter A” of “klassieke liedjes voor onderweg”
Jaja.
Ik kan me slechts een vage voorstelling maken van de fantasieloze 18e eeuwse kutjeugd die de makers van dit boek blijkbaar achter de rug hebben gehad dat ze dit soort activiteiten onder de noemer “plezier” konden plaatsen, waar ieder normaal kind allang 4 zelfmoord pogingen ondernomen had voordat ze überhaupt op dit punt waren aangekomen.
Het is alsof Aagje Deken en Betje Wolff (google ze mensen, er gaat een wereld voor je open) uit hun graf zijn opgestaan om een nieuwe generatie met hun fantasieloze, belerende, verantwoorde onzin te confronteren. Voor onze generatie is het dus al te laat, maar de 21e eeuw is de huidige generatie eindelijk te hulp gekomen met de meest geniale uitvinding sinds de ontdekking van het draaiorgel: Draagbare DVD spelers.
Een eindeloze oase aan DVD’s waar je je blik op kan richten en, belangrijker, een volume knop waarmee je het sympathiek bedoelde “potje met vet” van je ouders kan overtreffen. God mag weten welke messias voor deze verlosing verantwoordelijk is, maar hij heeft zojuist een hele generatie gered. Meet DVDspeler-Jezus, verantwoordelijk voor al het vermaak vanaf Parijs.
Maar goed, toen sloeg ik dus de volkskrant van de dag daarop open, en werd direct geconfronteerd met een in gezonde brief van een of andere oermens die luidkeels protesteerde tegen de opmars van de DVD spelers, “want waar” beredeneerde het fossiel “is de tijd gebleven dat we ons op de achterbank vermaakte met zang en spelletjes als ‘tel het aantal rode auto’s’, tegwnwoordig zitten alle kinderen met glazezige ogen op de achterbank naar zo’n scherm te kijken, niets dat hun fantasie nog stimuleert”
Dit is dus zo’n man die -op het moment dat jullie vaststaan in de ring des doods rond Lyon en je langzaam wordt gegrild door het zonlicht dat op de passerende slakken weerkaatst -
zich met een joviale grijns omdraait en met de woorden: “Komop jongens, laten we die dvd spelers voor ons met hun uren aan kwaliteits films negeren en rode auto’s gaan tellen! Dat stimuleert onze fantasie!” de DVD spelers het raam uitwerpt.
En hij meent het.
De man meent het. Maar goed, wat wil je anders? Er blijft maar weinig over van een mens nadat Aagje Deken en Betje Wolff hun werk hebben verricht.
DVDspeler-Jezus heeft dus gefaald, maar dat is waar wij in beeld verschijnen. Jawel, Semiobliviously werpt zich op als de verlosser die het gemis van de DVD speler compenseert en de dreiging van een hele reis pedagogische gezelschap spelletjes afwend met; een CD, de Dromedaris van Klein Orkest.
Als jij een Amerikaanse gangster koter was geweest had je deze anticlimax van apocalyptische proporties met een “You’ve got to be kidding me, bitch’ uit het raam gesmeten. Maar goed, jij bent dus geen Amerikaanse gangster koter, en dus ga je hem helemaal afluisteren
Bitch.
Geef toe,hoe warm het ook is of hoe rood alle passerende auto’s ook zijn; dit nummer is de beste vakantie hit sinds de ontdekking van de dwarsfluit. En niets dat daar verandering in kan brengen.
Zelfs met het grote kids vakantieboek niet.
Speciale haat reserveren wij voor dat vakantie boek, dat kreng dat je ouders -op het moment dat ze zich in totale paniek realiseerden dat ze door de Donald Duck kleurplaten heenwaren en ze nog 300 kilometer te gaan hadden - als laatste wanhoopsdaad op de achterbank wierpen. Stevast begeleid met woorden als “hier jongens, speel hier maar mee, dit is leuk voor onderweg”
Soms hadden ze zelfs nog het lef dit ‘cadeau’ met het woord “VERASSING!” aan te kondigen.
Vakantie boeken. Leuk voor onderweg. Geen woord van gelogen.
Wat wij op zo’n moment in onze handen gedrukt kregen was niets minder dan een extatische explosie van pure entertainment, met hoogtepunten als “Tel het aantal passerende rode auto’s” of “Verzin zoveel mogenlijk woorden die beginnen met de letter A” of “klassieke liedjes voor onderweg”
Jaja.
Ik kan me slechts een vage voorstelling maken van de fantasieloze 18e eeuwse kutjeugd die de makers van dit boek blijkbaar achter de rug hebben gehad dat ze dit soort activiteiten onder de noemer “plezier” konden plaatsen, waar ieder normaal kind allang 4 zelfmoord pogingen ondernomen had voordat ze überhaupt op dit punt waren aangekomen.
Het is alsof Aagje Deken en Betje Wolff (google ze mensen, er gaat een wereld voor je open) uit hun graf zijn opgestaan om een nieuwe generatie met hun fantasieloze, belerende, verantwoorde onzin te confronteren. Voor onze generatie is het dus al te laat, maar de 21e eeuw is de huidige generatie eindelijk te hulp gekomen met de meest geniale uitvinding sinds de ontdekking van het draaiorgel: Draagbare DVD spelers.
Een eindeloze oase aan DVD’s waar je je blik op kan richten en, belangrijker, een volume knop waarmee je het sympathiek bedoelde “potje met vet” van je ouders kan overtreffen. God mag weten welke messias voor deze verlosing verantwoordelijk is, maar hij heeft zojuist een hele generatie gered. Meet DVDspeler-Jezus, verantwoordelijk voor al het vermaak vanaf Parijs.
Maar goed, toen sloeg ik dus de volkskrant van de dag daarop open, en werd direct geconfronteerd met een in gezonde brief van een of andere oermens die luidkeels protesteerde tegen de opmars van de DVD spelers, “want waar” beredeneerde het fossiel “is de tijd gebleven dat we ons op de achterbank vermaakte met zang en spelletjes als ‘tel het aantal rode auto’s’, tegwnwoordig zitten alle kinderen met glazezige ogen op de achterbank naar zo’n scherm te kijken, niets dat hun fantasie nog stimuleert”
Dit is dus zo’n man die -op het moment dat jullie vaststaan in de ring des doods rond Lyon en je langzaam wordt gegrild door het zonlicht dat op de passerende slakken weerkaatst -
zich met een joviale grijns omdraait en met de woorden: “Komop jongens, laten we die dvd spelers voor ons met hun uren aan kwaliteits films negeren en rode auto’s gaan tellen! Dat stimuleert onze fantasie!” de DVD spelers het raam uitwerpt.
En hij meent het.
De man meent het. Maar goed, wat wil je anders? Er blijft maar weinig over van een mens nadat Aagje Deken en Betje Wolff hun werk hebben verricht.
DVDspeler-Jezus heeft dus gefaald, maar dat is waar wij in beeld verschijnen. Jawel, Semiobliviously werpt zich op als de verlosser die het gemis van de DVD speler compenseert en de dreiging van een hele reis pedagogische gezelschap spelletjes afwend met; een CD, de Dromedaris van Klein Orkest.
Als jij een Amerikaanse gangster koter was geweest had je deze anticlimax van apocalyptische proporties met een “You’ve got to be kidding me, bitch’ uit het raam gesmeten. Maar goed, jij bent dus geen Amerikaanse gangster koter, en dus ga je hem helemaal afluisteren
Bitch.
Geef toe,hoe warm het ook is of hoe rood alle passerende auto’s ook zijn; dit nummer is de beste vakantie hit sinds de ontdekking van de dwarsfluit. En niets dat daar verandering in kan brengen.
Zelfs met het grote kids vakantieboek niet.
dinsdag 6 juli 2010
vrijdag 2 juli 2010
Omdat het de vrijdag is.
We zijn eruit, hoe kan je de monotone martelgang van duizenden Afrikaanse blaasinstrumenten het best illustreren?
Why, met Lord of the Rings natuurlijk
Nee serieus, het is geniaal.
Why, met Lord of the Rings natuurlijk
Nee serieus, het is geniaal.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
