Wij spugen op Ipads. Stomme Ipads met hun dunne randen, glinsterende oppervlak en gevoelige touchscreens. Ipads waar je verder niet veel meer boeiends op kan doen dan youtube kijken en angry birds spelen, maar die er wel toe leiden dat moeders en tante’s overal ter wereld onze afgesloten zolders betreden, zonlicht binnenlaten en onze autistische Mass Effect marathon’s met de woorden “Kijk, ook wij spelen nu een spelletje!” onderbreken.
Fuck jou Steve Jobs.
De enige reden waarom die overmaatse Ipod überhaupt op semiobliviously verschijnt is het nieuwste album van the Gorillaz.
Jeweetwel de virtuele band gecreërd door Blur zanger Damon Albarn die sinds hun genesis ieders Ipod domineren.
De band die met hun experimentele mengeling van genres en invloeden de meest bizarre muziek en de meest geweldige albums maken. De band die onlangs hun derde album (Plastic Beach) hebben uitgebracht en die de rest van 2010 tourend door Amerika doorbrachten, waar ze enkel fantastische live optredens uitvoerden.
Optredens waar ze in een luxe hotelkamer met een ruime hoeveelheid aan alcohol, drugs en vrouwen van bijkomen. Of tenminste, dat stellen wij ons zo voor, in onze zwaar geïdealiseerde voorstelling die wij van hen hebben.
De waarheid licht wat anders, zo blijkt uit een interview dat onlangs op het internet verscheen. De bandleden blijken allemaal nette getrouwde mannen van veertig te zijn die hun vrije tijd niet besteden aan wilde feesten waar zelfs Berlusconi zich niet durft te vertonen maar, zo lezen we, in hun vrije tijd klooien op hun Ipads.
FUCK jou Steve Jobs, geef ons onze band terug.
Althans, dat was onze reactie voordat ze met hun volgende onthulling kwamen, namelijk dat ze op hun Ipads een compleet nieuw album hadden gemaakt.
Trouw met onze hypothetische (of zo hopen wij) dochters Steve Jobs, want damn wat heeft die overmaatse Ipod van jou ons een vet album bezorgd.
Jeweetwel de virtuele band gecreërd door Blur zanger Damon Albarn die sinds hun genesis ieders Ipod domineren.
De band die met hun experimentele mengeling van genres en invloeden de meest bizarre muziek en de meest geweldige albums maken. De band die onlangs hun derde album (Plastic Beach) hebben uitgebracht en die de rest van 2010 tourend door Amerika doorbrachten, waar ze enkel fantastische live optredens uitvoerden.
Optredens waar ze in een luxe hotelkamer met een ruime hoeveelheid aan alcohol, drugs en vrouwen van bijkomen. Of tenminste, dat stellen wij ons zo voor, in onze zwaar geïdealiseerde voorstelling die wij van hen hebben.
De waarheid licht wat anders, zo blijkt uit een interview dat onlangs op het internet verscheen. De bandleden blijken allemaal nette getrouwde mannen van veertig te zijn die hun vrije tijd niet besteden aan wilde feesten waar zelfs Berlusconi zich niet durft te vertonen maar, zo lezen we, in hun vrije tijd klooien op hun Ipads.
FUCK jou Steve Jobs, geef ons onze band terug.
Althans, dat was onze reactie voordat ze met hun volgende onthulling kwamen, namelijk dat ze op hun Ipads een compleet nieuw album hadden gemaakt.
Trouw met onze hypothetische (of zo hopen wij) dochters Steve Jobs, want damn wat heeft die overmaatse Ipod van jou ons een vet album bezorgd.
Posts
