http://meanwhileonplanetearth.blogspot.com/
Wij hoeven het niet meer.
maandag 31 mei 2010
100
http://meanwhileonplanetearth.blogspot.com/
Het is met een totaal gebrek aan bescheidenheid dat wij nu proclameren dat: We onze eindexamens achter de rug hebben maar nog steeds in leven zijn, we de nederlaag van Sieneke al maanden van te voren hadden zien aankomen, dat Zanger Bob aan een nieuw album werkt, Frans Bauer nog steeds gelukkig getrouwd is, dat Oprah Winfrey weer is afgevallen en dat Jan Peter Balkenende wederom te gast was bij RTL Boulevard. (Nee serieus, Jan Peter Balkenende, de politiek leider van Nederland, schoof weer aan bij Albert Verlinde.)
Maar, boven dit alles: proclameren wij dat dit de honderdste post op Semiobliviously is.
Dat wat in November begon is tegen alle verwachtingen in uitgegroeid tot een levensvatbaar iets.
De blijdschap van dit euforische bericht wordt echter overschaduwt door het besef dat ik Wim nu op bier moet trakteren.
Voor zowel mijn financiën als de volledige Haarlemse Grolsch voorraad breken duistere tijden aan...
Het is met een totaal gebrek aan bescheidenheid dat wij nu proclameren dat: We onze eindexamens achter de rug hebben maar nog steeds in leven zijn, we de nederlaag van Sieneke al maanden van te voren hadden zien aankomen, dat Zanger Bob aan een nieuw album werkt, Frans Bauer nog steeds gelukkig getrouwd is, dat Oprah Winfrey weer is afgevallen en dat Jan Peter Balkenende wederom te gast was bij RTL Boulevard. (Nee serieus, Jan Peter Balkenende, de politiek leider van Nederland, schoof weer aan bij Albert Verlinde.)
Maar, boven dit alles: proclameren wij dat dit de honderdste post op Semiobliviously is.
Dat wat in November begon is tegen alle verwachtingen in uitgegroeid tot een levensvatbaar iets.
De blijdschap van dit euforische bericht wordt echter overschaduwt door het besef dat ik Wim nu op bier moet trakteren.
Voor zowel mijn financiën als de volledige Haarlemse Grolsch voorraad breken duistere tijden aan...
donderdag 27 mei 2010
Hoe we wanhopig om wiskunde probeerden te lachen
Het zijn niet de formules, het zijn niet de functies en het is zelfs niet het differentiëren
Het zijn de grappen.
Het zijn deze kroonjuwelen der menselijke humor die wiskunde zo vermoeiend maken.
Tevens heeft mijn semi-duidelijke wederhelft zich vandaag door zijn laatste examens doorgeworsteld, hulde en cake voor Wim.
http://meanwhileonplanetearth.blogspot.com/
Het zijn de grappen.
Het zijn deze kroonjuwelen der menselijke humor die wiskunde zo vermoeiend maken.
Tevens heeft mijn semi-duidelijke wederhelft zich vandaag door zijn laatste examens doorgeworsteld, hulde en cake voor Wim.
http://meanwhileonplanetearth.blogspot.com/
vrijdag 21 mei 2010
Part Deux
http://meanwhileonplanetearth.blogspot.com/
Eind examen Geschiedenis, Dekolonisatie en Koude oorlog in Vietnam ging goed.
Ik zelf bevind me midden in een soort van onbedoeld experiment om aan te tonen dat eind examens prima te doen zijn als je op de dag zelf nog begint te leren. Tot nu toe is dat op de een of andere manier nog gelukt ook, maar ik wil bij deze toch opmerken dat er bij wiskunde (note to self: zoek Japanse horrorfilm voor illustratie) enige voorbereiding kan optreden.
Dat is het idee ten minste.
Weetje, het is net zoals met Bio; je bereid je voor om je dagenlang van de samenleving af te sluiten voor een marathon sessie metabolisme en dan raad een vriend je aan om te berekenen wat je nou eingelijk mag halen om die vooraf ingecalculeerde 5 op je eindlijst te bereiken.
Een 2.9
Ja, daar zit je dan, jij met je spartaanse studie rooster, terwijl buiten de zon schijnt
En Southpark op tv is.
Terwijl vrijwel ieder lid van jouw sociale leven opeens dat moment verkiest om jou te bellen voor meetingen.
En de zon schijnt dus.
Ze vertellen je dat het vandaag Boeddhadag is,
Op TV is de enige Southpark die ik nog nooit gezien heb
Ze vertellen me dat Boedhadag enkel gevierd kan worden middels een (Bengaalse)nieuwjaarsduik
De enige Southpark, de enige Southpark die ik nog nooit gezien heb hè?!
En de zon schijnt dus.
De zesjescultuur is iets van de vorige generatie, als een lichtend baken van eindeloze ambitie en motivatie.
Eind examen Geschiedenis, Dekolonisatie en Koude oorlog in Vietnam ging goed.
Ik zelf bevind me midden in een soort van onbedoeld experiment om aan te tonen dat eind examens prima te doen zijn als je op de dag zelf nog begint te leren. Tot nu toe is dat op de een of andere manier nog gelukt ook, maar ik wil bij deze toch opmerken dat er bij wiskunde (note to self: zoek Japanse horrorfilm voor illustratie) enige voorbereiding kan optreden.
Dat is het idee ten minste.
Weetje, het is net zoals met Bio; je bereid je voor om je dagenlang van de samenleving af te sluiten voor een marathon sessie metabolisme en dan raad een vriend je aan om te berekenen wat je nou eingelijk mag halen om die vooraf ingecalculeerde 5 op je eindlijst te bereiken.
Een 2.9
Ja, daar zit je dan, jij met je spartaanse studie rooster, terwijl buiten de zon schijnt
En Southpark op tv is.
Terwijl vrijwel ieder lid van jouw sociale leven opeens dat moment verkiest om jou te bellen voor meetingen.
En de zon schijnt dus.
Ze vertellen je dat het vandaag Boeddhadag is,
Op TV is de enige Southpark die ik nog nooit gezien heb
Ze vertellen me dat Boedhadag enkel gevierd kan worden middels een (Bengaalse)nieuwjaarsduik
De enige Southpark, de enige Southpark die ik nog nooit gezien heb hè?!
En de zon schijnt dus.
De zesjescultuur is iets van de vorige generatie, als een lichtend baken van eindeloze ambitie en motivatie.
maandag 17 mei 2010
Music Monday- Scratch one
http://meanwhileonplanetearth.blogspot.com/
Mijn Bio examen begon als de eerste 10 minuten van Saving Private Ryan verwerd daarna tot een willekeurige scene uit de Saw serie, had een kleine disney onderbreking (Ecosystemen, pffff) en eindigde met het einde van Apocalypse Now. (The horror...the horror...)
Oftewel,; Knights of Cydonia - Muse.
Ik houd van de muziek van Muse, ik adoreer de muziek tot het moment dat Matthew Bellamy zijn mond opendoet en met zijn zeurende gemekker elke vette solo ruïneert.
Maar eens in de paar duizend jaar, als Saturnus en Mars op een lijn staan en Erica Terpstra eens denkt "Ik sla een maaltijd over", dan, alleen dan, maken ze een nummer waarin het werkt.
Een nummer waarin de muziek vetter dan ooit is en de stem van Matthew iets toevoegt in plaats van vernietigt. Een nummer met een van de vetste clips ooit gemaakt en zo mogelijk de beste solo van Muse ooit.
Knights of Cydonia, alleen de cowboys al rechtvaardigen de koop van het album, Black Holes and Revelations.
Totdat Matthew weer door de nummers heen begint te bleren dan.
Mijn Bio examen begon als de eerste 10 minuten van Saving Private Ryan verwerd daarna tot een willekeurige scene uit de Saw serie, had een kleine disney onderbreking (Ecosystemen, pffff) en eindigde met het einde van Apocalypse Now. (The horror...the horror...)
Oftewel,; Knights of Cydonia - Muse.
Ik houd van de muziek van Muse, ik adoreer de muziek tot het moment dat Matthew Bellamy zijn mond opendoet en met zijn zeurende gemekker elke vette solo ruïneert.
Maar eens in de paar duizend jaar, als Saturnus en Mars op een lijn staan en Erica Terpstra eens denkt "Ik sla een maaltijd over", dan, alleen dan, maken ze een nummer waarin het werkt.
Een nummer waarin de muziek vetter dan ooit is en de stem van Matthew iets toevoegt in plaats van vernietigt. Een nummer met een van de vetste clips ooit gemaakt en zo mogelijk de beste solo van Muse ooit.
Knights of Cydonia, alleen de cowboys al rechtvaardigen de koop van het album, Black Holes and Revelations.
Totdat Matthew weer door de nummers heen begint te bleren dan.
zondag 16 mei 2010
We've all done it
http://meanwhileonplanetearth.blogspot.com/
Verder beginnen de eindexamens, mij is al vertelt dat leden van de wat religieuzere elementen van mijn familie morgen naar de kerk gaan om voor mijn examens te bidden. Op het moment dat ik het toetsblad krijg uitgedeeld wordt er ergens in een kerk een kaars voor mij ontbrand.
Het cijfer voor mijn biologie examen is daarmee dan ook verworden tot een alles bepalende test voor het bestaan van god, voor het eerst in mijn leven ben ik ineens heel religieus.
Verder beginnen de eindexamens, mij is al vertelt dat leden van de wat religieuzere elementen van mijn familie morgen naar de kerk gaan om voor mijn examens te bidden. Op het moment dat ik het toetsblad krijg uitgedeeld wordt er ergens in een kerk een kaars voor mij ontbrand.
Het cijfer voor mijn biologie examen is daarmee dan ook verworden tot een alles bepalende test voor het bestaan van god, voor het eerst in mijn leven ben ik ineens heel religieus.
donderdag 13 mei 2010
Op het E.C.L zijn de leraren 13
Ze keurde mijn tekeningen altijd af omdat ze ze niet expressief genoeg vond.
Ik begrijp nu waarom.
dinsdag 11 mei 2010
My god, we're all going to die
http://meanwhileonplanetearth.blogspot.com/
Het is,
Het is alsof ze ooit een Amerikaans boek over campagne strategieën gelezen heeft en las dat het bang maken van mensen soms een effectieve strategie is. En dat ze vervolgens beredeneerde dat, als het een beetje bang maken van mensen zetels oplevert het verkondigen van de apocalyps je wel in een klap in de regering moet brengen.
Het resultaat van dit zeldzame moment van activiteit in Verdonks hersenpan zien we hieronder en is tevens het beste argument tegen elke regerings deelname van TON.
Wij vermaken ons though, wij van semiobliviously met onze smetteloze politieke neutraliteit
Het is,
Het is alsof ze ooit een Amerikaans boek over campagne strategieën gelezen heeft en las dat het bang maken van mensen soms een effectieve strategie is. En dat ze vervolgens beredeneerde dat, als het een beetje bang maken van mensen zetels oplevert het verkondigen van de apocalyps je wel in een klap in de regering moet brengen.
Het resultaat van dit zeldzame moment van activiteit in Verdonks hersenpan zien we hieronder en is tevens het beste argument tegen elke regerings deelname van TON.
Wij vermaken ons though, wij van semiobliviously met onze smetteloze politieke neutraliteit
maandag 10 mei 2010
Music monday - Rush
Sinds het ontstaan van music monday hebben veel artiesten de eer gekregen op Semiobliviously vermeld te worden. Natuurlijk is na de uitvinding van het internet door massaal downloaden van albums de waardering voor artiesten aanzienlijk gedaald. Wij bieden ieder de kans op eeuwige roem. Een artiest die nog nooit in onze Music Monday is voorgekomen is immers een door hele wereld slecht gewaardeerd.
Velen zijn voor hen gekomen maar eindelijk is het tijd dat deze fenomenale Canadese band een plekje op het hedendaagse podium der waardering verdiend.
Rush
Het legendarische Canadese trio dat ook zonder de ijzersterke band een plek op het wereldpodium had kunnen bemachtigen.
Voor degene die Rush niet kent: Jullie zijn de grootste falers in onze samenleving.
Ja, echt waar. We vroegen de drummer Neil Peart om commentaar op de vorige statement. Hij zweeg en gaf ons enkel een acht minuten durende drum solo
Nuff said.
Welke echte rocker kent de bekende morse code klanken uit de intro van YYZ niet?
Semiobliviously's conclusie:
Canada mag misschien zuigen maar Rush zeker niet.
Out!
Velen zijn voor hen gekomen maar eindelijk is het tijd dat deze fenomenale Canadese band een plekje op het hedendaagse podium der waardering verdiend.
Rush
Het legendarische Canadese trio dat ook zonder de ijzersterke band een plek op het wereldpodium had kunnen bemachtigen.
Voor degene die Rush niet kent: Jullie zijn de grootste falers in onze samenleving.
Ja, echt waar. We vroegen de drummer Neil Peart om commentaar op de vorige statement. Hij zweeg en gaf ons enkel een acht minuten durende drum solo
Nuff said.
Welke echte rocker kent de bekende morse code klanken uit de intro van YYZ niet?
Semiobliviously's conclusie:
Canada mag misschien zuigen maar Rush zeker niet.
Out!
vrijdag 7 mei 2010
Mijn beste middelvinger ooit
http://meanwhileonplanetearth.blogspot.com/
Als goddelijke die-hard atleet die tot ver in Kenia vereerd wordt keek ik minachtend naar de vermelde afstand op het route bordje. 3 kilomter, pfff. Mijn blik vestigde zich daarna op de mensen die deze route ook daadwerkelijk aan het belopen waren (een stel dikke Nordic Walkers en twee wandelende omaatjes) om zich als vanzelf op de deelnemers van de andere route te plaatsen.
Ja jeweetwel, de andere route. De ronde voor de Die-hards. Een glorieuz schouwspel van heuvelopwaards sprintende Kenianen en menselijke luipaarden die de geluidssnelheid doorbreken. Eindelijk thuis.
Ik bestede dan ook geen enkele aandacht aan trivialiteiten als afstand en de moeilijkheidsgraad die op het bordje werden aangegeven en begon in volle vaart achter de olympische record houders aan te sprinten. Twintig minuten later, toen ik meer dood dan levend over de finish heen kroop en zwaar hallucinerend nog net zag hoe de twee wandelende omaatjes behendig over mij heenstapte besloot ik dat niemand ooit over deze beschamende episode te weten zou komen.
Als een hijgende oerman strompelde ik naar mijn fiets en begon mijn tocht huiswaarts. Mijn doorweekte T-shirt, waar op dat moment het ontstaan van het leven werd nagebootst, zorgde ervoor dat ik de weg voor mijzelf had. Op een iemand na dan.
Een oud restant van de jaren vijftig, zo'n schepsel met vijf onderkinnen en het haar in een soort krullenknot, in theorie een vrouw liep met de fiets in de hand stapvoets mij de doorgang te belemmeren. Ondanks het feit dat ik al geruime tijd duidelijk hoorbaar achter haar fiets weigert ze aan de kant te gaan en negeert ze me openlijk. "Pardon mevrouw" begin ik als de situatie pijnlijk begint te worden "mag ik er misschien even langs?"
De vrouw draait zich om, doet alsof ze me voor het eerst ziet en zegt met het accent van vier pakjes shag per dag "Nee dat mag jij niet! Dit is namelijk een voetpad, voor voetgangers, ja!? Heb je de bordjes niet gezien? Hmm? Ben je blind? "
Op dat moment viel mij ook het dier op dat ze bij zich had. Zo'n beest dat tien generaties terug als hond was begonnen maar inmiddels tot een soort van rat was gedegradeerd. Zo'n dier dat inmiddels door echte honden bejaagd wordt en dat een trui aanmoet om te voorkomen dat het per abuis door mensen doodgetrapt word.
Haar exemplaar was gehuld in een roze vestje met een hartje aan de achterkant.
De vrouw zag dat ik naar de hond keek en begon hem gelijk naar haar toe te trekken. "Je komt er niet langs" siste ze strijdlustig
-"Ach mevrouw, u kunt toch wel even aan de kant gaan?"
"Nee, dit is een voetpad. Iedereen loopt hier altijd maar te fietsen terwijl er toch duidelijk staat aangegeven dat het een voetpad is. Het is een voetpad, een voetpad!."
- "En als ik nou afstap?" vroeg ik
"Wat?"
- "Als ik afstap ben ik een voetganger" zei ik terwijl ik daad bij het woord voegde "Als u me er dan langs laat hebben we allebei onze zin"
De vrouw lachte schamper "En als je langs me bent stap je weer op je fiets, ja dag, daar ben ik toch iets te inteligent voor" zei ze terwijl ze haar in het roze geklede rat opraapte. "Jullie denken altijd maar dat je alles kan maken, niemand die eens paal en perk stelt!"
Ik greep mijn kans. Terwijl ze zich naar voren boog om haar gedresseerde mutant op te rapen probeer ik met mijn fiets langs haar te glippen. De vrouw springt er echter onmiddellijk voor.
"Je.mag.er.niet.langs!" sist ze onverwacht fel terwijl ze me wederom de doorgang blokkeert als ik weer een poging waag.
- "Mens, doe niet zo moeilijk"
"NEE!" brengt ze uit terwijl ze mijn fiets vastgrijpt "Je mag hier niet fietsen! JE MAG HIER NIET FIETSEN! " roept ze als een soort oerkreet terwijl ze met al haar gewicht aan mijn fiets gaat hangen. Het gewicht van Truus van de lokale camping snackbar die vanuit een welhaast religieus fanatisme het voetgangpad beschermt.
En dan ben ik los. Een laatste afzettingen voel mijn fiets heuvelafwaarts rijden. En terwijl ik de vrijheid tegemoet fiets , met enkel haar krijsende verwensingen die me achtervolgen, steek ik mijn hand in de lucht en geef haar de beste middelvinger die ik ooit heb opgestoken.
Als goddelijke die-hard atleet die tot ver in Kenia vereerd wordt keek ik minachtend naar de vermelde afstand op het route bordje. 3 kilomter, pfff. Mijn blik vestigde zich daarna op de mensen die deze route ook daadwerkelijk aan het belopen waren (een stel dikke Nordic Walkers en twee wandelende omaatjes) om zich als vanzelf op de deelnemers van de andere route te plaatsen.
Ja jeweetwel, de andere route. De ronde voor de Die-hards. Een glorieuz schouwspel van heuvelopwaards sprintende Kenianen en menselijke luipaarden die de geluidssnelheid doorbreken. Eindelijk thuis.
Ik bestede dan ook geen enkele aandacht aan trivialiteiten als afstand en de moeilijkheidsgraad die op het bordje werden aangegeven en begon in volle vaart achter de olympische record houders aan te sprinten. Twintig minuten later, toen ik meer dood dan levend over de finish heen kroop en zwaar hallucinerend nog net zag hoe de twee wandelende omaatjes behendig over mij heenstapte besloot ik dat niemand ooit over deze beschamende episode te weten zou komen.
Als een hijgende oerman strompelde ik naar mijn fiets en begon mijn tocht huiswaarts. Mijn doorweekte T-shirt, waar op dat moment het ontstaan van het leven werd nagebootst, zorgde ervoor dat ik de weg voor mijzelf had. Op een iemand na dan.
Een oud restant van de jaren vijftig, zo'n schepsel met vijf onderkinnen en het haar in een soort krullenknot, in theorie een vrouw liep met de fiets in de hand stapvoets mij de doorgang te belemmeren. Ondanks het feit dat ik al geruime tijd duidelijk hoorbaar achter haar fiets weigert ze aan de kant te gaan en negeert ze me openlijk. "Pardon mevrouw" begin ik als de situatie pijnlijk begint te worden "mag ik er misschien even langs?"
De vrouw draait zich om, doet alsof ze me voor het eerst ziet en zegt met het accent van vier pakjes shag per dag "Nee dat mag jij niet! Dit is namelijk een voetpad, voor voetgangers, ja!? Heb je de bordjes niet gezien? Hmm? Ben je blind? "
Op dat moment viel mij ook het dier op dat ze bij zich had. Zo'n beest dat tien generaties terug als hond was begonnen maar inmiddels tot een soort van rat was gedegradeerd. Zo'n dier dat inmiddels door echte honden bejaagd wordt en dat een trui aanmoet om te voorkomen dat het per abuis door mensen doodgetrapt word.
Haar exemplaar was gehuld in een roze vestje met een hartje aan de achterkant.
De vrouw zag dat ik naar de hond keek en begon hem gelijk naar haar toe te trekken. "Je komt er niet langs" siste ze strijdlustig
-"Ach mevrouw, u kunt toch wel even aan de kant gaan?"
"Nee, dit is een voetpad. Iedereen loopt hier altijd maar te fietsen terwijl er toch duidelijk staat aangegeven dat het een voetpad is. Het is een voetpad, een voetpad!."
- "En als ik nou afstap?" vroeg ik
"Wat?"
- "Als ik afstap ben ik een voetganger" zei ik terwijl ik daad bij het woord voegde "Als u me er dan langs laat hebben we allebei onze zin"
De vrouw lachte schamper "En als je langs me bent stap je weer op je fiets, ja dag, daar ben ik toch iets te inteligent voor" zei ze terwijl ze haar in het roze geklede rat opraapte. "Jullie denken altijd maar dat je alles kan maken, niemand die eens paal en perk stelt!"
Ik greep mijn kans. Terwijl ze zich naar voren boog om haar gedresseerde mutant op te rapen probeer ik met mijn fiets langs haar te glippen. De vrouw springt er echter onmiddellijk voor.
"Je.mag.er.niet.langs!" sist ze onverwacht fel terwijl ze me wederom de doorgang blokkeert als ik weer een poging waag.
- "Mens, doe niet zo moeilijk"
"NEE!" brengt ze uit terwijl ze mijn fiets vastgrijpt "Je mag hier niet fietsen! JE MAG HIER NIET FIETSEN! " roept ze als een soort oerkreet terwijl ze met al haar gewicht aan mijn fiets gaat hangen. Het gewicht van Truus van de lokale camping snackbar die vanuit een welhaast religieus fanatisme het voetgangpad beschermt.
En dan ben ik los. Een laatste afzettingen voel mijn fiets heuvelafwaarts rijden. En terwijl ik de vrijheid tegemoet fiets , met enkel haar krijsende verwensingen die me achtervolgen, steek ik mijn hand in de lucht en geef haar de beste middelvinger die ik ooit heb opgestoken.
woensdag 5 mei 2010
And now for something completely different
The Gas We Pass: The Story of Farts is a children's book written by Shinta Cho. The book tells children about flatulence (also known as farting), and that it is completely natural to do so. Everyone Poops is a prequel.
The book also discusses other animals and their habits of flatulence. The book continues on to tell its readers about why farts smell bad, and what animals only seem to fart (skunks and stink bugs).
In the United States, it was published by Kane/Miller Book Publishers in 1994.
The New York Times reported in 1997 that The Gas We Pass had 380,000 copies in print and had made appearances on Publishers Weekly's children's books best-seller list.] According to the Times, the publishers estimated that half the sales of The Gas We Pass and Everyone Poops were to adults for other adults. Publishers Weekly listed The Gas We Pass and other titles in the My Body Science series in a survey of children's books which continue to sell well year after year, noting that the series as a whole had sold over 2 million copies by 2003. In 2007, when Kane/Miller first had an exhibit at Toy Fair, Publishers Weekly noted that the publisher "displayed its spring titles as well as its bestsellers Everyone Poops and The Gas We Pass."
[
Everyone Poops is essentially plotless. The first sixteen pages contain various prompts regarding defecation in animals such as opposites ("An elephant makes a big poop" and " mouse makes a tiny poop"), comparisons (that various species produce various sizes and shapes of poop) and questions ("What does whale poop look like?").
maandag 3 mei 2010
Voor iedereen met een Google account
Wie wil zijn iGoogle homepage nou niet persoonlijk maken met Semi Oblivously's prachtige blauwe banner? Klik op de banner om in een nieuw venster Semiobliviously te laden. Het werkt een stuk beter dan scrollen door je favoriete pagina's of handmatig onze url in te typen. Bovendien is ons logo simpelweg super vet!
Hoe voeg je de google app toe aan je iGoogle pagina? Simpel, klik op het plusje hier onder, log in met je Gmail account en druk op 'Add to iGoogle'.
Eventuele verbeteringen aan de web app worden niet automatisch geupdated. Bij een update moet de app opnieuw handmatig worden toegevoegd aan iGoogle. Bezoek Semiobliviously of abonneer je op onze RSS feed om op de hoogte te blijven.
zondag 2 mei 2010
Ad infinitum
Het feit dat de enige redelijke argumenten van een beruchte dictator komen zegt eigenlijk al genoeg.
zaterdag 1 mei 2010
State of the Union - Sus scrofa domesticus
Nu verwacht men natuurlijk allerlei euforisch commentaar op deze cijfers, met glorieuze nadruk op het passeren van de 2000 en scherpe verwijzingen naar de staat van de Griekse financiën en die van ons (+ 4 cent, yeeeeey) maar, het is warm, de zon schijnt en er wordt buiten gebarbequed.
Also; hier is een varken.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
