Als goddelijke die-hard atleet die tot ver in Kenia vereerd wordt keek ik minachtend naar de vermelde afstand op het route bordje. 3 kilomter, pfff. Mijn blik vestigde zich daarna op de mensen die deze route ook daadwerkelijk aan het belopen waren (een stel dikke Nordic Walkers en twee wandelende omaatjes) om zich als vanzelf op de deelnemers van de andere route te plaatsen.
Ja jeweetwel, de andere route. De ronde voor de Die-hards. Een glorieuz schouwspel van heuvelopwaards sprintende Kenianen en menselijke luipaarden die de geluidssnelheid doorbreken. Eindelijk thuis.
Ik bestede dan ook geen enkele aandacht aan trivialiteiten als afstand en de moeilijkheidsgraad die op het bordje werden aangegeven en begon in volle vaart achter de olympische record houders aan te sprinten. Twintig minuten later, toen ik meer dood dan levend over de finish heen kroop en zwaar hallucinerend nog net zag hoe de twee wandelende omaatjes behendig over mij heenstapte besloot ik dat niemand ooit over deze beschamende episode te weten zou komen.
Als een hijgende oerman strompelde ik naar mijn fiets en begon mijn tocht huiswaarts. Mijn doorweekte T-shirt, waar op dat moment het ontstaan van het leven werd nagebootst, zorgde ervoor dat ik de weg voor mijzelf had. Op een iemand na dan.
Een oud restant van de jaren vijftig, zo'n schepsel met vijf onderkinnen en het haar in een soort krullenknot, in theorie een vrouw liep met de fiets in de hand stapvoets mij de doorgang te belemmeren. Ondanks het feit dat ik al geruime tijd duidelijk hoorbaar achter haar fiets weigert ze aan de kant te gaan en negeert ze me openlijk. "Pardon mevrouw" begin ik als de situatie pijnlijk begint te worden "mag ik er misschien even langs?"
De vrouw draait zich om, doet alsof ze me voor het eerst ziet en zegt met het accent van vier pakjes shag per dag "Nee dat mag jij niet! Dit is namelijk een voetpad, voor voetgangers, ja!? Heb je de bordjes niet gezien? Hmm? Ben je blind? "
Op dat moment viel mij ook het dier op dat ze bij zich had. Zo'n beest dat tien generaties terug als hond was begonnen maar inmiddels tot een soort van rat was gedegradeerd. Zo'n dier dat inmiddels door echte honden bejaagd wordt en dat een trui aanmoet om te voorkomen dat het per abuis door mensen doodgetrapt word.
Haar exemplaar was gehuld in een roze vestje met een hartje aan de achterkant.
De vrouw zag dat ik naar de hond keek en begon hem gelijk naar haar toe te trekken. "Je komt er niet langs" siste ze strijdlustig
-"Ach mevrouw, u kunt toch wel even aan de kant gaan?"
"Nee, dit is een voetpad. Iedereen loopt hier altijd maar te fietsen terwijl er toch duidelijk staat aangegeven dat het een voetpad is. Het is een voetpad, een voetpad!."
- "En als ik nou afstap?" vroeg ik
"Wat?"
- "Als ik afstap ben ik een voetganger" zei ik terwijl ik daad bij het woord voegde "Als u me er dan langs laat hebben we allebei onze zin"
De vrouw lachte schamper "En als je langs me bent stap je weer op je fiets, ja dag, daar ben ik toch iets te inteligent voor" zei ze terwijl ze haar in het roze geklede rat opraapte. "Jullie denken altijd maar dat je alles kan maken, niemand die eens paal en perk stelt!"
Ik greep mijn kans. Terwijl ze zich naar voren boog om haar gedresseerde mutant op te rapen probeer ik met mijn fiets langs haar te glippen. De vrouw springt er echter onmiddellijk voor.
"Je.mag.er.niet.langs!" sist ze onverwacht fel terwijl ze me wederom de doorgang blokkeert als ik weer een poging waag.
- "Mens, doe niet zo moeilijk"
"NEE!" brengt ze uit terwijl ze mijn fiets vastgrijpt "Je mag hier niet fietsen! JE MAG HIER NIET FIETSEN! " roept ze als een soort oerkreet terwijl ze met al haar gewicht aan mijn fiets gaat hangen. Het gewicht van Truus van de lokale camping snackbar die vanuit een welhaast religieus fanatisme het voetgangpad beschermt.
En dan ben ik los. Een laatste afzettingen voel mijn fiets heuvelafwaarts rijden. En terwijl ik de vrijheid tegemoet fiets , met enkel haar krijsende verwensingen die me achtervolgen, steek ik mijn hand in de lucht en geef haar de beste middelvinger die ik ooit heb opgestoken.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten