De stijgende hoeveelheid geweld gepresenteerd in interactieve media zoals videogames is voor velen verontrustend. Veel moraalridders zijn bang voor een stijging in fysieke geweldpleging onder de jeugd als resultaat van deze verandering in de game industrie. Is deze angst terecht of is dit een misinterpretatie van de feiten? Ik vermoed het laatste. Gewelddadige videogames zijn niet de directe oorzaak van geweld in de echte wereld.
Er zijn veel onderzoeken geweest naar het verband tussen gewelddadig gedrag en videogames. Uit al deze onderzoeken bleek het werk van professor Craig Anderson het meest overzichtelijk en betrouwbaar. Hij analyseerde bestaande onderzoeksresultaten en vergeleek deze met elkaar. Uit zijn onderzoek bleek dat videogames wel degelijk invloed hebben op het gedrag van kinderen. Over het feit dat dit verband bestaat valt ook niet te twisten, maar dit maakt niet de directe oorzaak van geweld onder jongeren. Elk spel heeft een door het PEGI voorgeschreven leeftijd. Het is voor winkeliers wettelijk verboden volgens artikel 240, wetboek van strafrecht, videogames te verkopen aan consumenten jonger dan de voorgeschreven leeftijd. Als kinderen van ongeschikte leeftijd wel gewelddadige videogames spelen, ligt de verantwoordelijkheid niet bij de game industrie maar bij de verstrekkers van het desbetreffende spel, ouders of verzorgers van het kind.
Het valt op dat veel mensen direct een mening over dit onderwerp klaar hebben. Wat veel mensen al snel vergeten is dat de hoeveelheid geweld aangeboden op televisie en muziek veel groter en toegankelijker is dan het geweld in videogames. Ook vind ik het apart dat het feit dat de hoeveelheid geweld in onze samenleving sinds 1990 gedaald is naar het niveau van 1960, vaak niet vermeld wordt in deze onderzoeken. Het is ook frappant dat bij het aantonen van een verband tussen geweld en videogames er vaak direct van wordt uitgegaan dat het geweld een resultaat is van de videogames. Is het niet mogelijk dat men gewelddadige games speelt als gevolg van een aangeboren aanleg voor agressiviteit?
In Engeland dacht men dat de toename van geweld te maken had met de perceptie van realiteit. Kinderen zouden immers zomaar kunnen denken dat een spel als Grand Theft Auto realiteit zou kunnen zijn en opgroeien met het idee dat geweld sociaal getolereerd is. Om deze reden is een programma opgesteld waarin kinderen worden blootgesteld aan gewelddadige beelden en leren beoordelen of deze beelden echt of onecht is. Deze methode vind ik persoonlijk vrij bizar. Is het ooit bij deze mensen opgekomen dat de eventuele toename in geweld onder jongeren het gevolg van de opnieuw opkomende alphamannetjesmentaliteit en de degradatie van het onderwijs zou kunnen zijn?
Al met al vind ik dat de game industrie vals wordt beschuldigd van een toename in geweld onder jongeren. De verantwoordelijkheid van de opvoeding van kinderen ligt bij de ouders of verzorgers, niet bij de game industrie. En de onderzoekers houden vaak geen rekening met andere oorzaken die een toename van geweld tot gevolg kunnen hebben.
Het is nu half 1 's ochtends en dit betoog heeft lang genoeg geduurd.
Semiobliviously signing out!
woensdag 28 april 2010
maandag 26 april 2010
Red ons!
Daar zit je dan, nog dertig minuten.
Je telt de seconden af.
Een lichte druk op je onderbuik veranderd langzaam in de tergende kramp van een volle blaas. Je wilt naar het toilet, maar je bent doodsbang de stilte te verbreken in de plek waar tijd lijkt stil te staan.
Het is stil, kil en koud. Het lokaal is gevuld met mensen maar je voelt je eenzaam, zo eenzaam dat de herinnering aan al het goede langzaam uit je slappe lichaam verdwijnt.
Tot je verbazing blijkt de lange periode van kwelling slechts één minuut geduurd te hebben.
Je trekt het niet meer! Je ogen worden waterig, je kucht ongeduldig. Duizend ogen kijken je beschuldigend aan. De hel in zijn puurste vorm.
Het laatste beetje zielskracht ebt weg uit je vermoeide lichaam..
Examentraining, het einde nadert.
Je telt de seconden af.
Een lichte druk op je onderbuik veranderd langzaam in de tergende kramp van een volle blaas. Je wilt naar het toilet, maar je bent doodsbang de stilte te verbreken in de plek waar tijd lijkt stil te staan.
Het is stil, kil en koud. Het lokaal is gevuld met mensen maar je voelt je eenzaam, zo eenzaam dat de herinnering aan al het goede langzaam uit je slappe lichaam verdwijnt.
Tot je verbazing blijkt de lange periode van kwelling slechts één minuut geduurd te hebben.
Je trekt het niet meer! Je ogen worden waterig, je kucht ongeduldig. Duizend ogen kijken je beschuldigend aan. De hel in zijn puurste vorm.
Het laatste beetje zielskracht ebt weg uit je vermoeide lichaam..
Examentraining, het einde nadert.
zondag 25 april 2010
Whale Wars
Het waren niet de pluizige jaren 70 zit kussens, het waren niet de vijf katten die me tegemoet rende, het waren niet haar oorbellen die tot haar schouders reikte, het was niet de windvanger die aan haar plaffon hing,het waren niet de new age boeken die overal door de kamer verspreid lagen,het was niet de kamille thee die ze me aanbood, het was niet de wierook die overal reikelijk brandde en het was zeker niet haar stem, haar lome zweverige stem die je langzaam in slaap wiegde te midden van een grote rook wierook en kamille dampen. Nee
Het waren de walvisgeluiden.
Het waren de walvis geluiden die mijn studieadviseuse van elke geloofwaardigheid beroofden. Het was het lome geloei dat op de achtergrond uit haar luidsprekers schalde en dat ons gesprek voor de komende vijfenveertig minuten zou domineren, dat deze ontmoeting met een door een zekere universiteit aangeraden studieadviseur tot mijn best mogelijke besteding van mijn vrijdag middag maakte.
De "ontdek jezelf!" testen sloeg ik beleefd af en de koekjes waren heerlijk, maar het hoogtepunt was toch het moment dat ze de rustgevende CD vol walvis geluiden opzette, "dat maakt me rustig"
Oke.
En terwijl ze me onder begeleiding van de Noorse bultrug vertelde over de voordelen van een master journalistiek betrapte ik bij mezelf ineens op een grote sympathie voor de bemanning van de Nisshin Maru , die met grote efficiëntie de walvis populatie decimeren en elke New Age hippie die ze van deze nobele taak probeerde te weerhouden genadeloos aan de kant rammen.
Het waren de walvisgeluiden.
Het waren de walvis geluiden die mijn studieadviseuse van elke geloofwaardigheid beroofden. Het was het lome geloei dat op de achtergrond uit haar luidsprekers schalde en dat ons gesprek voor de komende vijfenveertig minuten zou domineren, dat deze ontmoeting met een door een zekere universiteit aangeraden studieadviseur tot mijn best mogelijke besteding van mijn vrijdag middag maakte.
De "ontdek jezelf!" testen sloeg ik beleefd af en de koekjes waren heerlijk, maar het hoogtepunt was toch het moment dat ze de rustgevende CD vol walvis geluiden opzette, "dat maakt me rustig"
Oke.
En terwijl ze me onder begeleiding van de Noorse bultrug vertelde over de voordelen van een master journalistiek betrapte ik bij mezelf ineens op een grote sympathie voor de bemanning van de Nisshin Maru , die met grote efficiëntie de walvis populatie decimeren en elke New Age hippie die ze van deze nobele taak probeerde te weerhouden genadeloos aan de kant rammen.
Banzai!
zaterdag 24 april 2010
donderdag 22 april 2010
South Park donderdag
Hij is er weer! Het vervolg van het verzet tegen de censuur, het mocht weer niet veel uithalen.
De link: klik hier!
De link: klik hier!
woensdag 21 april 2010
The Passion van de Nederlandse Dr.Phil generatie
"Teken tegen Family Guy: een pamflet tegen het vloeken en schelden
Onlangs kwam de jaarlijkse vloekmonitor van de Bond Tegen het Vloeken uit. Hieruit blijkt dat het vloeken en het gebruik van schuttingtaal op televisie weliswaar niet is toegenomen, maar dat uitgerekend de “comedy”-zender Comedy Central, waar veel jonge kinderen naar kijken, de kroon spant als het gaat om vloeken en schelden.
Naast de series That 70’s Show en Californication zijn het vooral de animatie- en tekenfilmseries South Park en Family Guy die bijdragen aan de verloedering van onze samenleving. Deze series worden door hun tekenfilmkarakter immers veel bekeken door (al te) jonge kinderen. Het lijkt er dan ook op dat in deze series met opzet zoveel mogelijk wordt gekwetst (vooral richting gelovigen, andersdenkenden en mensen met een andere huidskleur) en wordt gevloekt en gescholden. De meeste scheldpartijen in South Park en Family Guy zijn totaal niet functioneel en hebben overduidelijk geen enkel ander doel dan kinderachtig provoceren en kwetsen. Los van het vele vloeken en schelden wordt in deze series voortdurend een zedenloze moraal van losbandige, niet zelden homoseksuele, seks gepromoot en schuwt men soms zelfs expliciete pornografische scènes niet!
Uitgerekend nu de Bond Tegen het Vloeken onomstotelijk duidelijk heeft gemaakt dat Comedy Central steevast over de schreef gaat, is deze zender voornemens nog veel meer Family Guy afleveringen uit te zenden. Het is juist in deze “kinder”serie dat er op stuitende wijze wordt gevloekt, gescholden, gekwetst en soms zelfs regelrecht wordt opgeroepen tot haat jegens gelovigen en andersdenkenden. Bovendien lijkt het er op dat Comedy Central de publicatie van de vloekmonitor juist heeft aangegrepen om een van haar meest kwetsende kinderseries nog eens extra te promoten. Voor hen die zich gekwetst voelen door dergelijke televisie voelt dit als een gemene trap na!
Het zou Comedy Central juist sieren als zij hun best zouden doen het aantal series waarin wordt gevloekt en gescholden tot een minimum te beperken in plaats van het al te gemakkelijk vullen van een heel weekend met eenzijdig grof taalgeweld verpakt in voor kinderen aantrekkelijke tekenfilms. De jaarlijkse vloekmonitor is misschien niet bindend, het is wel een krachtig signaal van een nog altijd zeer grote groep verontruste kijkers in de samenleving.
Omdat Comedy Central kennelijk geen gehoor wenst te geven aan de signalen van deze grote groep mensen (zowel gelovigen als niet-gelovigen) die niet langer willen dat hun kinderen tijdens het kijken van een op het eerste gezicht onschuldige tekenfilmserie bloot worden gesteld aan deze verbale agressie en onzedelijke handelingen, zien wij ons genoodzaakt middels een petitie van Comedy Central te eisen dat zij hun (weekend) programmering herzien.
Met het zetten van uw handtekening in onze online petitie onderschrijft u de volgende stellingen:
- Comedy Central moet haar programmering voor het weekend van 19 en 20 juni aanpassen.
- Comedy Central mag series als South Park en Family Guy voortaan alleen nog maar na 23:00 uur ’s avonds uitzenden.
- Comedy Central moet een gedragscode accepteren waarin zij onderschrijven voortaan rekening te houden met het vloek- en scheldgehalte van haar programma’s.
- Comedy Central dient publiekelijk uit te spreken dat zij op de hoogte is van de bezwaren tegen vloeken en schelden die leven bij zeer veel burgers in de maatschappij.
Mocht Comedy Central niet akkoord gaan met deze eisen en de petitie niet accepteren, dan zien wij ons genoodzaakt na het verzamelen van 40.000 handtekeningen een burgerinitiatief tegen het vloeken en schelden in kinder- en tekenfilmseries te starten.
Wij rekenen op uw medewerking!
De bezorgde ouders."
http://tekentegenfamilyguy.com/?p=4
Ik wil ze ontmoeten. Ik wil een van deze verontruste moeders ontmoeten en haar omhelzen. Ik wil met haar mee naar Staphorst om daar een paar dagen bij haar te logeren, mee te gaan naar de Kerk, een bezoek te brengen aan de SGP partij bijeenkomst en ik wil haar kinderen ontmoeten.
Dat bovenal.
Ik wil haar kinderen ontmoeten.
Ik wil haar eerlijke blonde nog ongecorrumpeerde kinderen ontmoeten. De kinderen die op hun vrije middag nog koekjes bakken en de bossen intrekken om kastagnes te verzamelen. Die op regenachtige dagen de tijd doden door met moeder liedjes te zingen en die als ze wandelen altijd een stok in hun handen dragen.
Ik wil deze kinderen zien, die op hun 25e hun eerste nog enigszins seksuele ervaring opdoen als ze hun 10 jaar oudere bovenbuurvrouw Gerda verlegen op haar wang kussen, die op hun 43e hun eerste alcoholische consumptie nuttigen als ze per ongelijk een glas wijn voor een glas puur Drents appelsap aanzien. Die tot hun 55e bij hun moeder zullen wonen en na het overlijden van de ouders standaard bij het huis zijn inbegrepen.
Ik wil deze kinderen zien, die Jan Smit uit hun wereld verbannen hebben omdat zijn muziek te wild is, die op hun 35e stiekem een brommer kopen maar deze altijd voor hun ouders verborgen hielden en die qua carrière nooit verder dan vrijwilligers werk bij het lokale bejaarden tehuis zullen komen.
Ik wil deze prachtige pure kinderen zien, leren kennen en mee omgaan om dit alles te begrijpen
Ik wil de familie ontmoeten, zo dat ik kan begrijpen hoe deze brief tot stand is gekomen.
En later, als Vader na de hutspot met de krant pijp rokend op de schommelstoel gaat zitten zal ik met ze praten.
Ik zal het ze vertellen hoe ongelooflijk dankbaar ik ben dat er tot de dag van vandaag nog een stel homofobe, totaal van de maatschappij vervreemde godsdienst fanaten bestaan die onze kinderen het goede voorbeeld geven. Nee serieus, het bestaan van dit levende brok jaren 50 veroorzaakt bij mij niets minder dan euforie.
Hun hypocrisie geeft mijn leven weer zin. Als ik zie hoe ze erin slagen om in de ene zin discriminatie te veroordelen om daarna met afschuw te verkondigen dat deze series niet alleen seks ,maar nee erger nog homoseksuele seks, bevatten. En hoe ze tot het einde blijven volhouden dat Family Guy en Southpark kinderseries zijn (want het zijn immers toch teken films?) dan wordt heerlijk duidelijk waar deze verheven figuren hun morele superioriteit vandaan halen.
Maar is ze uiteindelijk concluderen dat Southpark en Family Guy verantwoordelijk zijn voor de maatschappelijke verloedering dan besef ik het:
Ze weten niet beter.
Moeder heeft dit gewoon ooit ergens in de lokale dorpskrant gelezen en is zwaar overstuurt naar de grote stad afgereisd om daar in het lokale internetcafé haar wereldwijdeweb ontmaagding te beleven en deze petitie online te gooien. Bezorgt is ze met folders de buurt rondgegaan om dit gevaar uit de grote stad af te wenden; Amsterdam mag dan verloren zijn maar Staphorst zal standhouden! Haar oproep vond gehoor, op de markt vond ze zich omringt door juichende dorps genoten, in het lokale koor was ze het gesprek van de dag. Ze kreeg spreektijd tijdens de kerkdienst en werd een agenda punt op het SGP partij congres.
Deze noodkreet van de Kenau van Staphorst vond alom gehoor en het gehele dorp verenigide zich rond haar.
Als een laatste fatsoenlijke calvinistisch bastion, jarenlang het zwarte schaap van de samenleving richtte ze zich op. Jarenlang beschimpt, jarenlang hebben ze zich alles moeten laten welgevallen, die decadentie uit het westen. De coffeeshops, de rockmuziek en erger, de koopavonden op zondag. Hun protesten argeloos aan de kant geschoven, maar godverdomme mensen, niet meer!
400 jaar aan Calvinistische traditie herees samengebracht in een leger om Nederland op het ketterse westen te heroveren. Te vermorzelen. Vernietigen. Met Brandende fakkels verzamelden ze zich in een soort van morele kern explosie. Een geëmotioneerde Bas van der Vlies roept om het hoofd van Pechtold, de Scalp van Halsema en het platbranden van Amsterdam. Cd's worden vernietigt, boeken verbrand en Kees van der Staaij leid nog een laatste gebed alvorens het gehele dorp zich richt op hun ultieme daad van verzet: gemeenschappelijk zetten ze hun hantekening onder de petitie.
Wraak.
Nu, bijna een jaar later staat de petitie er nog steeds. Een onbezochte uithoek op het internet totdat een kleine middelmatige weblog er een berichtje over postte. De schrijver er tevens aan herinnerend dat er morgen weer een nieuwe Southpark is.
Mis 'm niet.
maandag 19 april 2010
Music Monday - Frans Bauer
Er zijn veel zaken die ik niet snap. Ik snap niet waarom mijn linker kamerlamp altijd kapot gaat, ik snap niet waarom mijn computer altijd crasht net op het moment dat ik iets wil opslaan, ik snap niet waarom mijn Ipod zo traag is als ik de Editors opzet, ik snap niet waarom BNN onderweg naar morgen uitzend, ik snap niet waarom de DT regel bestaat, ik snap niet waarom mensen op Wilders stemmen, ik snap niet waarom Erwin Kroll dat pluk haar op zijn voorhoofd niet afscheert, ik snap niet waarom het universum bestaat, ik snap heel veel niet.
Maar er is een ding dat ik echt echt echt niet snap. Een vraagstuk als een collosus boven dit alles uittorent en waar we ons bij moeten neerleggen dat men er nooit het antwoord op zal kunnen vinden:
Ik snap niet waarom Frans Bauer succesvol is.
Ik bedoel, de teksten, de muziek?! Zelfs een nijlpaard beseft toch dat dit troep is? En toch staan ze daar, elke keer weer; de duizenden fans die al kaars waaiend luidkeels met hem meezingen.
En dan is daar nog altijd het geval van Bauer zelf:
.......
Nu kunnen we natuurlijk allemaal heel lullig doen. We kunnen nu allemaal hele kwetsende opmerkingen maken over het niveau zijn songtexten, over zijn uitstraling, over het feit dat hij met rozen strooit, over het feit dat hij het populairst is bij ouderen en verstandelijk gehandicapten, over het feit dat zijn fanclub 11.000 leden heeft en over de intelligentie van al die vrolijk wuivende meezingende mensen in Amsterdam Arena.
Jeweetwel, al die joelende lichtelijk verstandelijk gehandicapte mensen die met tranen in hun ogen verklaren dat ze nog nooit zoiets moois hebben gehoord, die die omaatjes die half dement aan het zwaaien zijn terwijl Shelly van de catering aan haar vraagt of mevrouw de Vries het naar haar zin heeft.
Jeweetwel, precies datgene wat er gewoon om smeekt om op elke manier genadeloos geridiculiseerd te worden.
Maar besef dan het volgende:
Al die mensen die we hier gezamenlijk uitlachen, hebben stemrecht.
En die mensen weten dat we hier zijn.
Ze weten dat we ze hier belachelijk maken
En die mensen zijn daar helemaal niet zo blij mee.
En die mensen, mensen, die mensen vergeten nooit.
Ze vergeten nooit.
En straks, als het dan 9 juni is, te midden van de ergste economische crisis sinds de jaren 30, de populisten aan alle kanten oprukken en het parlement steeds meer lijkt te verworden tot een politieke spreekbuis, op het moment dat we meer dan ooit behoefte hebben aan weloverwogen goed beargumenteert stemgedrag, gaan al deze mensen gezamenlijk naar de stembus om over de toekomst over het land te beslissen.
En dan weten ze ons te vinden.
Jij en ik, lachend achter onze pc om een stel Frans Bauer video's.
Die laatste zin zou trouwens een perfecte afsluiting zijn geweest, was hij ook, maar toen vonden we dit:
Nogmaals: God help us all
Maar er is een ding dat ik echt echt echt niet snap. Een vraagstuk als een collosus boven dit alles uittorent en waar we ons bij moeten neerleggen dat men er nooit het antwoord op zal kunnen vinden:
Ik snap niet waarom Frans Bauer succesvol is.
Ik bedoel, de teksten, de muziek?! Zelfs een nijlpaard beseft toch dat dit troep is? En toch staan ze daar, elke keer weer; de duizenden fans die al kaars waaiend luidkeels met hem meezingen.
En dan is daar nog altijd het geval van Bauer zelf:
.......
Nu kunnen we natuurlijk allemaal heel lullig doen. We kunnen nu allemaal hele kwetsende opmerkingen maken over het niveau zijn songtexten, over zijn uitstraling, over het feit dat hij met rozen strooit, over het feit dat hij het populairst is bij ouderen en verstandelijk gehandicapten, over het feit dat zijn fanclub 11.000 leden heeft en over de intelligentie van al die vrolijk wuivende meezingende mensen in Amsterdam Arena.
Jeweetwel, al die joelende lichtelijk verstandelijk gehandicapte mensen die met tranen in hun ogen verklaren dat ze nog nooit zoiets moois hebben gehoord, die die omaatjes die half dement aan het zwaaien zijn terwijl Shelly van de catering aan haar vraagt of mevrouw de Vries het naar haar zin heeft.
Jeweetwel, precies datgene wat er gewoon om smeekt om op elke manier genadeloos geridiculiseerd te worden.
Maar besef dan het volgende:
Al die mensen die we hier gezamenlijk uitlachen, hebben stemrecht.
En die mensen weten dat we hier zijn.
Ze weten dat we ze hier belachelijk maken
En die mensen zijn daar helemaal niet zo blij mee.
En die mensen, mensen, die mensen vergeten nooit.
Ze vergeten nooit.
En straks, als het dan 9 juni is, te midden van de ergste economische crisis sinds de jaren 30, de populisten aan alle kanten oprukken en het parlement steeds meer lijkt te verworden tot een politieke spreekbuis, op het moment dat we meer dan ooit behoefte hebben aan weloverwogen goed beargumenteert stemgedrag, gaan al deze mensen gezamenlijk naar de stembus om over de toekomst over het land te beslissen.
En dan weten ze ons te vinden.
Jij en ik, lachend achter onze pc om een stel Frans Bauer video's.
God help us all.
Die laatste zin zou trouwens een perfecte afsluiting zijn geweest, was hij ook, maar toen vonden we dit:
Nogmaals: God help us all
donderdag 15 april 2010
Omdat 6Vwo'ers dom zijn (/ Hoe Mickey Mouse en een schimmel infectie mijn leven veranderden)
Nu de eindexamens als een grote horde zombies uit een generieke jaren 50 horror film op ons af komen schuifelen is het tevens de tijd dat we ons actief met onze studie keuze bezig houden.
In theorie dan.
Het is niet de schuld van de school, het totale gebrek aan enige progressie dat wij op dat vlak geboekt hebben. Sterker nog: in de 4e klas al werden we tot vervelens toe lastig gevallen met "handige" internet testen en persoonlijke oriëntatie plannen. Uit de internet test kwam dat ik boomheelkundige of fotomodel moest worden, iets wat ik als een persoonlijk hoogtepunt beschouw. De resultaten van de persoonlijke orientatie plannen (een ingewikkeld woord voor een "stop een stel leerlingen in een bus en dump ze bij een universiteit" noodgreep) waren bruikbaarder: Geschiedenis of Politicologie. Mijn studie keuze zou een keuze zijn tussen Geschiedenis en Politicologie.
Kijk, toch nog wat bereikt. Leuk, opschrijven en me weer gaan richten op interessantere zaken. Voor die studiekeuze heb ik nog 3 jaar de tijd.
Detail kwestie.
Die drie jaar zijn nu dus om, en terwijl we hier zitten, aan het eind van 6Vwo kunnen we stellen dat er op dat vlak geen enkele progressie is geboekt. Laatst nog kregen wij een mailtje van onze decaan (hebben we een decaan?) dat verdagt veel leek op een "OHJA! Jullie moeten nog studeren! Wat gaan jullie doen?" ohshitnoodbericht. Ik stuurde haar trouw het antwoord dat ik haar al 4 jaar zond: Geschiedenis of Politicologie.
Normaal gesproken zou die truc gewerkt hebben.
Normaal gesproken.
Want zie je, de beschaving heeft onze school eindelijk bereikt en bij het decanaat zijn ze op het geniale idee gekomen om de antwoorden van de leerlingen onder elkaar in een exel spreadsheet te zetten. Om zo op deze manier de evolutie van de voorkeur van de leeringen te kunnen volgen. Het keuze traject.
Op dat moment werd hun echter ook duidelijk mijn evolutie meer weg had van het officiele SGP partij standpunt.
Geen.
En, zoals mijn decaan het zelf opmerkte "dat is een paar maanden voor het eindexamen niet echt handig". Maar er was nog hoop.
Er schijnen namelijk meer mensen aan mijn afwijking van complete besluiteloosheid te lijden, en speciaal voor deze mensen trommelde het ECL een heuse studie keuze adviseur op. Een professionele psychologe die in een 6 uur durende sessie je ziel doorgrond en ware wensen en voorkeuren naar bovenhaalt waar je zelf geen weet van had. Een mythische zelfhulp goeroe die 100% succes claimde. En dat slechts voor 10 euro per persoon.
Op een druilerige woensdag middag werden we dan ook door een behoorlijk geïntimideerde decaan met een zenuwachtige "....ze is er...." uit de klas gehaald en in een speciaal geprepareerd lokaal gedumpt.
Vanuit een hoge stoel keek de studiekeuze adviseuse (oude ietwat dikke vrouw van 50, haar bril sterk genoeg om microscopisch leven te onderscheiden) op ons neer, wijfelend gepeupel dat we waren. "Welkom bij het studie keuze traject. In de komende 6 uur zal ik jullie helpen jezelf beter te leren kennen om zo de juiste keuze te kunnen maken"
"Maar eerst" zei ze terwijl ze een grote map met een klap op tafel liet vallen "wil ik dat jullie je aan elkaar voorstellen, een introductie ronde lijkt me wel op zijn plaats"
Ik keek naar de kring vol klasgenoten die ik minimaal 3 jaar kende. "Nou, ik ben Jasper Koops..."
"Hoi Jasper" zei de vrouw.
De rest van de 6 uur werden besteed aan schriftelijke testen, het "angst en onzekerheid" kaartspel en een poster presentatie over de problemen die je hebt ondervonden met het keuze proces. Wij, 18 jarige 6Vwo leerlingen die op de drempel van ons volwassen leven stonden vonden het allemaal best.
Aan het begin had ze ons nog een voor een bij haar geroepen, voor een kort gesprek over waar je al was en wat je problemen waren. Ik vertelde haar dat ik twijfelde tussen Geschiedenis en Politicologie. Ze noteerde het in haar logboek en zond me heen met een educatieve kleurplaat.
Duizenden kaartspellen, zelftesten, 'inspireer elkaar' sessie's en een poster presentatie verder was ook dit hoogtepunt van mijn jonge leven weer voorbij. Nouja, bijna dan. Eerst werden we nog bij haar geroepen waar we de vruchten van deze dag zouden plukken en ons studie advies te horen krijgen.
Het moment dat ze met de geesten van onze overleden voorouders zal consulteren, onze ziel zal wegen en eindelijk doet waarvoor ze betaalt krijgt : Ons helpen een definitieve studie keuze te maken. Wachtend op het moment dat een bundel zonnestralen deze plek zal beschijnen en de vrouw, bezeten door allerlij onaardse demonen de waarheid achter mijn studiekeuze in enkele profetische woorden verkondigt, mijn huilende en nederig knielende ik verheven aankijkend:
"Zo Jasper" raspte ze terwijl ze met haar armen naar mij reikte "jij twijfelde toch tussen geschiedenis en politicologie?"
"Ja!"
"Nou" zei ze "Heb je er wel eens aan gedacht die studies te combineren?"
Goh.
Op de weg terug zag ik bij de platen winkel een Pearl Jam cd die ook 10 euro kostte. Maar ik wil verder niks suggereren , de mythische reputatie die deze studie adviseur leek te genieten was niets meer dan verdient.
Ik zelf ging ondertussen maar naar een presentatie van de studie politicologie, in een zaal vol mede-geintreseerde luisterden we naar hoe oud studentes ons vertelde dat het "eigenlijk heel spannend is om eens verder te kijken dan je neus lang is! ;-)" , "dat jullie echt een keer een krant lezen inplaats van alleen de hitkrant!" Waarna ze verder ging met haar powerpoint over over het stem gedrag van Roomse taxichaffeurs. Wij, de 18 jarige 6Vwo'ers vonden het allemaal best.
Het publiek zelf bestond overigens uit een soort rariteiten kabinet van ietwat preutse meisjes die met hun Oma waren gekomen en in de gangen bezorgt informeerden of Amsterdam niet te wild voor ze zou zijn. Lichtelijk autistische jongens die de hele tijd in mijn oor zaten te hijgen en de Mickey Mouse trui dragende Daan, die met een ernstig blik vroeg of ik ook in politicologie geïnteresseerd was (mwah, was toevallig in de buurt) vertelde over de vele lichamelijke ongemakken waarmee hij te kampen had (schimmel infectie) en besloot met de hoop dat ik zijn kamer genoot zou worden omdat ik zo goed kon luisteren. Hij leeft nu in de overtuiging dat in de overtuiging dat ik Bob Offenberg heet dus in principe moet ik straks veilig door Amsterdam kunnen lopen.
Toch is het natuurlijk ietwat onredelijk om een hele studie richting door een ietwat wereld vreemde studente en haar publiek om het leven te laten brengen, gelukkig is er nog altijd de voorlichter zelf die het nekschot toebrengt
"Hallo jongens en meisjes, ik ben Corry" zei de vrouw (Daan stond op en stelde zich voor)die verdacht veel weg had van de eerder genoemde studie adviseuse "En voordat ik begin wil ik nog een aanvulling maken op het verhaal van Anna: Voor deze studie is een goede beheersing van wiskunde en economie wel degelijk erg belangrijk. Wij politicologen zijn er gek op om door grafieken heen te pluizen, haha! ;-)"
Ik wist genoeg.
Dankje Corry
Excuus 356
Het zou je verbazen hoe interessant internet eigenlijk is als je herexamens moet leren.
Maar goed, daar laten wij ons natuurlijk niet door afleiden, onze toekomst is natuurlijk veel belangrijker dan - omgnieuwesouthpark.
Damn you, Trey Parker, damn you!
Maar goed, daar laten wij ons natuurlijk niet door afleiden, onze toekomst is natuurlijk veel belangrijker dan - omgnieuwesouthpark.
Damn you, Trey Parker, damn you!
woensdag 14 april 2010
maandag 12 april 2010
Music Monday. Deze week iets anders
Movie Monday! Die zag je niet aankomen! Na een aantal succesvolle Music Mondays doen we voor de afwisseling eens wat anders.
Met vandaag: The men who stare at goats.
Een feelgood actie comedy met populaire acteurs zoals Ewan McGreggor (Star Wars I, II en III) en George Clooney (Oceans 11, 12 en 13). De Film in kwestie tracht de lugubere praktijken van het Amerikaanse leger in een humoristisch jasje te steken.
Kort samengevat gaat deze film over een verslaggever (Ewan McGreggor) van een kleine krant die een overheid geheim ontdekt.
Hij ontmoet een ex- special forces lid Lyn Cassady (George Clooney), dat door het Amerikaanse leger werd getraind in het paranormale. Lyn Cassady noemt zichzelf een Jedi Warrior en beweert te beschikken over 'The Force' wat hem paranormale krachten verleent zoals het op afstand doden van een geit en het verplaatsen door solide objecten.
Okee, stop. Ik wil even kort vermelden dat Star Wars feitjes een slecht plot niet beter maken. George Lucas heeft bij het zien van deze film ongetwijfeld overwogen harakiri te plegen.
Het plot gaat tergend langzaam door de grote hoeveelheid overbodige flashbacks.
De hele film door dacht ik: 'Er gaat vast iets interessants gebeuren'.
NEE! Jezus, dit is nog ergere rotzooi dan de Star Wars christmas special!
De film bestaat uit 90 minuten flashbacks en (slechte) character development en een drie minuten lange conclusie waar in McGreggor samen met een bejaarde hippie onder invoed van methamfetamine een groep geiten en radicale islamieten bevrijd uit een geheim militair complex.
Waarom laten ze die geiten los?! Het is veel te verwarrend, ik snap er werkelijk niets van!
En waarom die radicalen? Die oelewappers zitten toch niet voor niets vast in een hypermodern hersenspoel faciliteit?
Waar zijn die twee infantielen mee bezig?
______________________________________
Een korte recap van de tijdlijn:
McGreggor's vrouw vraagt een scheiding aan
Nutteloze flashbacks
McGreggor ontmoet Clooney
McGreggor ontmoet Clooney
Flashbacks
Flashbacks
McGreggor en Clooney worden gevangen genomen door terroristen
Flashbacks
Flashbacks
Flashbacks
McGreggor en Clooney ontsnappen
Flashbacks
McGreggor en Clooney lopen door de woestijn en sterven bijna door uitdroging
Flashbacks
McGreggor en Clooney worden wakker in een geheime militaire basis
Flashbacks
Flashbacks
Flashbacks (het woord Flashbacks is inmiddels copy-paste werk)
Flashbacks
McGreggor en Clooney worden high door drugs verkregen door een overjarige hippie met een uitkering
Flashbacks
Flashbacks
McGreggor en de hippie bevreiden een kudde geiten uit het militaire complex
______________________________________
______________________________________
Is het al duidelijk? Nee?
Ik heb de film gezien en veel duidelijker wordt het niet.
(Niet te zuinig met de Caps-lock)
WATEENROTZOOI! *kuch*
Ik heb mijn vertouwen in Gerorge Clooney en Ewan McGreggor verloren.
De relatie die deze twee mannen hebben lijkt door het slecht onderbouwde plot onecht en statisch. De film moet het hebben van "Je standaard iemand struikeld over een bananenschil humor". En wees eerlijk, als we dat willen zien kijken we toch gewoon een Adam Sandler film?
De Semioblivious iPhone app
Jawel, Je leest het goed!
Jasper en ik zijn gisteren begonnen aan een app voor de iPhone!
De applicatie geeft push notifications van nieuwe posts en bied mogelijkheid re reageren op berichten met je blogger of gmail account.
Het klinkt simpel maar ik verzeker je, het is voor een eenvoudige applicatie verdomd ingewikkelde code. (We zijn niet bepaald ervaren in cocoa touch programmeer taal)
Hoe lang het duurt voordat de app live gaat is niet te zeggen. De software wordt hoogstwaarschijnlijk niet goed gekeurd door Apple vanwege grof taalgebruik.
Of het project ooit zal slagen is ook nog niet helemaal duidelijk, maar we houden je op de hoogte!
Semiobliviously, we laten zelfs je iPhone niet met rust.
Jasper en ik zijn gisteren begonnen aan een app voor de iPhone!
De applicatie geeft push notifications van nieuwe posts en bied mogelijkheid re reageren op berichten met je blogger of gmail account.
Het klinkt simpel maar ik verzeker je, het is voor een eenvoudige applicatie verdomd ingewikkelde code. (We zijn niet bepaald ervaren in cocoa touch programmeer taal)
Hoe lang het duurt voordat de app live gaat is niet te zeggen. De software wordt hoogstwaarschijnlijk niet goed gekeurd door Apple vanwege grof taalgebruik.
Of het project ooit zal slagen is ook nog niet helemaal duidelijk, maar we houden je op de hoogte!
Semiobliviously, we laten zelfs je iPhone niet met rust.
zondag 11 april 2010
In Frankrijk is Spongebob een wietrokende rockster.
Spongebob zoals we allemaal van hem houden, jong, naïef en vierkant. Maar kijk nu wat de fransen met hem gedaan hebben:
*note to self:* voortaan bij elke Spongebob film de franse taal optie selecteren.
Welkom bij semiobliviously trouwens, volgende keer bespreken we Platvoet kleurplaten.
donderdag 8 april 2010
De Kill
Nu herinner ik mij het vrolijke weekblad als een onschuldige wereld vol pratende dieren. Avontuur en vrolijkheid in de grote malle lieve dierenwereld. Dat is tevens de rede waarom ik dat blad al jaren niet meer heb gelezen. Tot gistermiddag dan, toen ik in de wachtkamer van een medisch etablissement belandde met enkel een Donald Duck en vijf jaargangen van de Margriet als leesvoer.
Maar goed, na mijn flirt tactieken, ideale man en tuin type bepaald te hebben was de lol daar ook wel weer vanaf. De Donald Duck dan maar, die ik nog net voor de ogen van het vierjarige kind tegenover mij wist weg te grissen.
De eerste paar pagina's bevatte niet veel bijzonders (Iets met een als paashaas vermomde burgemeester en Goofy die de geschiedenis van 1 april uitlegt. Raad het centrale thema) Interesant wordt het pas bij Tokkie Tor.
Wie?
Ja Tokkie Tor. Nee ik weet ook niet onder welke disney film hij vandaan is gekropen. En ja wellicht dat het aanstaande bezoek met de huisarts mij enkel in termen van dood en verderf liet denken. Maar kijk dan! Kijk dan mensen!
Ik lees dat blad nu al meer 10 jaar en dit is de eerste keer dat ik iemand zie dood gaan in een Donald Duck verhaal.
Ja ik heb het over de kikker, en ja het is slechts een onbelangrijk bij figuur. Maar let op de details , let op de pure doodsangst op het gezicht van de kikker op het moment dat het einde gekomen is, let op de ogen van de Snoek vlak voor het moment dat hij de kill maakt. De kill zelf krijgen we weer niet te zien. Wij lezers moeten ons dat maar zelf voorstellen. Daar gaat mijn vrolijke dieren wereld. Keer ik na al die jaren weer vol verwachting terug naar dat olijke bos wordt mij gevraagt de dood van meneer Kikker voor te stellen.
Trouwens, deze hele strip staat in het thema van de dood. In het begin doen ze nog alsof er niks aan de hand is, terwijl ze daar rondlopen in hun onschuldige insectenwereld.
Dat insect met de hoed kondigt nog aan dat hij gaat vissen, maar voordat wij ook maar het idee krijgen dat er in deze strip gemoord gaat worden roept hij al dat hij de vis weer vrij zal laten.
Don't worry kids, hij laat de vis weer vrij!
Maar direct daarna begint het al: Het aas. Een regenworm passeert en Tokkie begint over het aas. "Wat dacht je van een dikke vette worm?"
En hij wijst erbij he? Hij wijst erbij terwijl de worm doodsangsten uitstaat. Kijk dan, er staan streepjes boven zijn hoofd. In de onschuldige dierenwereld van de Donald Duck is dat de niets anders dan pure doodsangst. Het is ook de implicatie he? Tokkie Tor, insect. Roept op tot het levend spiesen van een passerende regenworm. En hij lacht erbij.
Glimlachend wijst hij naar onze roze vriend terwijl hij voorstelt hem aan een haak te kruisigen en levend te laten opeten. Het feit dat de worm verschrikt kijkt betekent dat de worm begreep wat er over hem gezegt werd. In de onschuldige dieren wereld van de Donald Duck zijn wormen inteligent.
Eigenlijk hadden ze het moeten doen. Ze hadden gewoon moeten tekenen hoe Tokkie Tor de worm lachend oppakt en langzaam aan een haak spiest. Het om genade smekende beest in het water werpt en educatieve opmerking maakt als de vis hem aan stukken scheurt. "Kijk Bo, zo werkt het mes aas! =D"
Met de zelfde grijns op zijn gezicht zal hij zien hoe de haak zich in de kaak van de vis boort en lachend zal hij de vis vervolgens het land op trekken. En dan zal hij toekijken. Recht in de ogen starend van de stervende vis, Bo en de doodsbange vis uitleggend dat vissen nu eenmaal niet op het land kunnen ademen alvorens de vis met een mes in stukken te snijden en te roosteren
Het plaatje van de vier wormen kinderen die huilend wachten op de terugkomst van hun vader word vervangen door het beeld van Tokkie Tor die proostend met zijn vriend naast een gezellig vuur vis roostert.Ook wij worden misleid, maar even denken we de lachende psychopaat in Tokkie herkennen.
Donald Duck, het vrolijke weekblad.
Ze doen het niet. Dit zou nogal desasstreus zijn voor hun lezers bestand, dus ze doen het niet. Ze hinten er wel naar, maar voordat Tokkie zijn ware aart weer de overhand dreigt te krijgen stuurt de Donald Duck hardhandig bij. Tokkie verklaart ineens lachend dat torren helemaal niet horen te vissen. Het idee!
Nee, niets aan de hand kinderen, jullie onschuld bestaat nog!
Deze plotselinge vrede houd welgeteld 1 plaatje stand, de idyllische Donald Duck dieren wereld, daar waar wij stiekem over droomden en waar wij al onze overleden konijnen heen wensten houd precies 1 plaatje stand.
Daarna komt er een Kikker, en die wil Tokkie Tor doden.
Ze benoemen het niet letterlijk, maar de paniek in hun stemmen en de agressie van de kikker zeggen genoeg. Die kikker rust niet voordat het lijk van Tokkie Tor in zijn spijsverteringskanaal verdwijnt.
Tokkie doet wat ieder in zijn schoenen zou doen: rennen voor je leven. En daar gaan ze, rennend. Wij vragen ons ondertussen af hoe Tokkie zich hieruit gaat redden. Worden ze gered door een magische libelle? Gebruiken ze een blad als zweefvliegtuig? Het is immers de magische wereld van Donald Duck he, hier suggereert men enkel lijden het gebeurt nooit.
Dan gebeurt het: de kikker springt en Tokkie roept keihard "BUKKEN!"
Vol verwachting veren we op, nieuwsgierig als we zijn naar welke wonderlijke ontsnapping ze voor deze situatie hebben bedacht. Een slimme list? Een zelfgemaakte boot? Of nee nog beter, een helicopter van bladeren! Een vliegende eenhoorn! Een magische fee! Niet is onmogelijk in deze magische pure wereld. In een vlaag van euforie word ik teruggevoerd naar mijn 8e levensjaar, vol nieuwsgierigheid over wat die gekke dieren vriendjes van mij nu weer bedacht hebben. Jeugdige onschuld, beschermt door de inwoners van duckstad.
Ik doe mijn ogen weer open, grijp de Donald Duck vast, kijk vol verwachting en zie hoe de kikker met ogen vol doodsangst in de mond van een plotseling opduikende snoek verdwijnt. Beseffent dat het te laat is, dat hij zal sterven, dat de vlijmscherpe tanden weldra zijn vlees uitelkaar zullen scheuren. Maar ook dat de bek te klein is om in een klap te kunnen doden. Wetende dat zijn dood niet zal komen van de tanden die zijn vlees van zijn botten scheuren maar van het water wat langzaam zijn geperforeerde longen zal binnen stromen.
En Tokkie lacht...
Zoals ik al zei, ik lees de Donald Duck niet meer.
Semiobliviously, wij hebben issues
Maar goed, na mijn flirt tactieken, ideale man en tuin type bepaald te hebben was de lol daar ook wel weer vanaf. De Donald Duck dan maar, die ik nog net voor de ogen van het vierjarige kind tegenover mij wist weg te grissen.
De eerste paar pagina's bevatte niet veel bijzonders (Iets met een als paashaas vermomde burgemeester en Goofy die de geschiedenis van 1 april uitlegt. Raad het centrale thema) Interesant wordt het pas bij Tokkie Tor.
Wie?
Ja Tokkie Tor. Nee ik weet ook niet onder welke disney film hij vandaan is gekropen. En ja wellicht dat het aanstaande bezoek met de huisarts mij enkel in termen van dood en verderf liet denken. Maar kijk dan! Kijk dan mensen!
Ik lees dat blad nu al meer 10 jaar en dit is de eerste keer dat ik iemand zie dood gaan in een Donald Duck verhaal.
Ja ik heb het over de kikker, en ja het is slechts een onbelangrijk bij figuur. Maar let op de details , let op de pure doodsangst op het gezicht van de kikker op het moment dat het einde gekomen is, let op de ogen van de Snoek vlak voor het moment dat hij de kill maakt. De kill zelf krijgen we weer niet te zien. Wij lezers moeten ons dat maar zelf voorstellen. Daar gaat mijn vrolijke dieren wereld. Keer ik na al die jaren weer vol verwachting terug naar dat olijke bos wordt mij gevraagt de dood van meneer Kikker voor te stellen.
Trouwens, deze hele strip staat in het thema van de dood. In het begin doen ze nog alsof er niks aan de hand is, terwijl ze daar rondlopen in hun onschuldige insectenwereld.
Dat insect met de hoed kondigt nog aan dat hij gaat vissen, maar voordat wij ook maar het idee krijgen dat er in deze strip gemoord gaat worden roept hij al dat hij de vis weer vrij zal laten.
Don't worry kids, hij laat de vis weer vrij!
Maar direct daarna begint het al: Het aas. Een regenworm passeert en Tokkie begint over het aas. "Wat dacht je van een dikke vette worm?"
En hij wijst erbij he? Hij wijst erbij terwijl de worm doodsangsten uitstaat. Kijk dan, er staan streepjes boven zijn hoofd. In de onschuldige dierenwereld van de Donald Duck is dat de niets anders dan pure doodsangst. Het is ook de implicatie he? Tokkie Tor, insect. Roept op tot het levend spiesen van een passerende regenworm. En hij lacht erbij.
Glimlachend wijst hij naar onze roze vriend terwijl hij voorstelt hem aan een haak te kruisigen en levend te laten opeten. Het feit dat de worm verschrikt kijkt betekent dat de worm begreep wat er over hem gezegt werd. In de onschuldige dieren wereld van de Donald Duck zijn wormen inteligent.
Eigenlijk hadden ze het moeten doen. Ze hadden gewoon moeten tekenen hoe Tokkie Tor de worm lachend oppakt en langzaam aan een haak spiest. Het om genade smekende beest in het water werpt en educatieve opmerking maakt als de vis hem aan stukken scheurt. "Kijk Bo, zo werkt het mes aas! =D"
Met de zelfde grijns op zijn gezicht zal hij zien hoe de haak zich in de kaak van de vis boort en lachend zal hij de vis vervolgens het land op trekken. En dan zal hij toekijken. Recht in de ogen starend van de stervende vis, Bo en de doodsbange vis uitleggend dat vissen nu eenmaal niet op het land kunnen ademen alvorens de vis met een mes in stukken te snijden en te roosteren
Het plaatje van de vier wormen kinderen die huilend wachten op de terugkomst van hun vader word vervangen door het beeld van Tokkie Tor die proostend met zijn vriend naast een gezellig vuur vis roostert.Ook wij worden misleid, maar even denken we de lachende psychopaat in Tokkie herkennen.
Donald Duck, het vrolijke weekblad.
Ze doen het niet. Dit zou nogal desasstreus zijn voor hun lezers bestand, dus ze doen het niet. Ze hinten er wel naar, maar voordat Tokkie zijn ware aart weer de overhand dreigt te krijgen stuurt de Donald Duck hardhandig bij. Tokkie verklaart ineens lachend dat torren helemaal niet horen te vissen. Het idee!
Nee, niets aan de hand kinderen, jullie onschuld bestaat nog!
Deze plotselinge vrede houd welgeteld 1 plaatje stand, de idyllische Donald Duck dieren wereld, daar waar wij stiekem over droomden en waar wij al onze overleden konijnen heen wensten houd precies 1 plaatje stand.
Daarna komt er een Kikker, en die wil Tokkie Tor doden.
Ze benoemen het niet letterlijk, maar de paniek in hun stemmen en de agressie van de kikker zeggen genoeg. Die kikker rust niet voordat het lijk van Tokkie Tor in zijn spijsverteringskanaal verdwijnt.
Tokkie doet wat ieder in zijn schoenen zou doen: rennen voor je leven. En daar gaan ze, rennend. Wij vragen ons ondertussen af hoe Tokkie zich hieruit gaat redden. Worden ze gered door een magische libelle? Gebruiken ze een blad als zweefvliegtuig? Het is immers de magische wereld van Donald Duck he, hier suggereert men enkel lijden het gebeurt nooit.
Dan gebeurt het: de kikker springt en Tokkie roept keihard "BUKKEN!"
Vol verwachting veren we op, nieuwsgierig als we zijn naar welke wonderlijke ontsnapping ze voor deze situatie hebben bedacht. Een slimme list? Een zelfgemaakte boot? Of nee nog beter, een helicopter van bladeren! Een vliegende eenhoorn! Een magische fee! Niet is onmogelijk in deze magische pure wereld. In een vlaag van euforie word ik teruggevoerd naar mijn 8e levensjaar, vol nieuwsgierigheid over wat die gekke dieren vriendjes van mij nu weer bedacht hebben. Jeugdige onschuld, beschermt door de inwoners van duckstad.
Ik doe mijn ogen weer open, grijp de Donald Duck vast, kijk vol verwachting en zie hoe de kikker met ogen vol doodsangst in de mond van een plotseling opduikende snoek verdwijnt. Beseffent dat het te laat is, dat hij zal sterven, dat de vlijmscherpe tanden weldra zijn vlees uitelkaar zullen scheuren. Maar ook dat de bek te klein is om in een klap te kunnen doden. Wetende dat zijn dood niet zal komen van de tanden die zijn vlees van zijn botten scheuren maar van het water wat langzaam zijn geperforeerde longen zal binnen stromen.
En Tokkie lacht...
Zoals ik al zei, ik lees de Donald Duck niet meer.
Semiobliviously, wij hebben issues
maandag 5 april 2010
Music Monday - You've got to be kidding me
Deze Music Monday zou eigenlijk door Wim geschreven worden. Het zou een passioneel relaas worden over de gouden tijden van de rock muziek, een hartstochtelijk betoog vol oude rock grootheden, gierende gitaar solo's en emotionele uithalen. Deze Matheus Passion over de hedendaagse rockmuziek zou iedereen huilend op zijn knieeën laten vallen, huilend terwijl ze nederig omhoog kijkend zien hoe Jimmy Hendriks uit zijn herrijst en iedereen met een laatste vlammende solo eraan herinnerd waarom rock ook alweer de reden is van ons bestaan.
Op dat moment bleek echter dat ook zijn examen week eigenlijk twee weken duurde en was hij genoodzaakt deze beurt aan zich voorbij te laten gaan.
Dat gaat dus niet door.
Ik, Jasper was echter vriendelijk op deze week op mij te nemen, dus in plaats daarvan breng ik jullie
Zanger Bob, jeweetwel, het Nederlands top talent, bekent van inmiddels legendarische albums als 'n Knipoog, 'n Kusje... 'n Bosje Rozen en natuurlijk het in elk opzicht meesterlijke Als je Lacht bekent van monster hits als Schöne Maid en "Ik ben verliefd op Angela"
Door onze natuurlijke vrienden radio100% NL uitgeroepen tot beste aankomende talent, zanger Bob reist al jaren campings, cafés en bejaardentehuizen af en bouwde daarmee en compleet imperium op. Een lichtend baken van de Nederlandstalige muziek, bij elkaar gehouden door zijn mythische zang kunsten. Een demonstratie van puur talent waar wij simpele stervelingen enkel ons hoofd bij kunnen buigen.
Ik bedoel kijk dan mensen!
Kijk dan!
Jeugdjournaal, zijn eigen film, Sophie fucking Hildebrand. Dit joch is een fenoneem, een begrip. De belichaming van de aanstande renaissance der Nederlandstalige muziek.
Zijn fans verwoorden het eigenlijk nog het best:
Damn right dat hij beter is dan die Britse pop-fossielen, zanger Bob veegt zijn reet nog af aan Jimmy Hendriks. Eddie Vedder is een miezerige paling vergeleken met dit stuk Hollands glorie.
Mensen houden ook van hem, mensen houden van zijn Hollandse koppie, zijn onschuld. Je kan hem tegenkomen in de lokale snackbar (geloof me, je komt hem tegen), hij doet vrijwilligers werk bij de verstandelijk gehandicapten, hij helpt oude omatjes met oversteken, hij loopt mij met anti pest campagnes, hij is zo puur, zo perfect, zo teder.
Ik houd van hem. We houden allemaal van hem.
Iedereen houd van Zanger Bob.
Jong, blond, ietwat dikkig en de ideale schoonzoon voor uw 13 jarige dochter. Zijn repertoire bevat enkel Hollandse smartlappen die zijn aangevult met foute Eurohouse. Zeer populair bij vrouwen van 65+, staat zij aan zij met grootheden als Joling en Smit.
Een gegarandeerd succes dus.
Toch, als we een wat beter kijken beginnen we de barsten in dit idyllische plaatje te zien. Nu fronsten onze wenkbrauwen zich al toen we Slipknot op zijn hyve tegenkwamen, maar het uitgerekend comedy central die ons op zijn duistere kanten wees.
Southpark. Ons heilige lieflijke en o zo geniale Southpark. Een aantal weken al kondigde Comedy Central Nederland al een real life versie van dit programma aan. Een Nederlandse versie van het Southpark dat we allemaal kennen en liefhebben, gespeeld door Nederlandse acteurs met Amsterdam als setting.
Het klinkt verschrikkelijk ik weet het, maar het bleek uiteindelijk een 1 april grap te zijn dus maak je geen zorgen. De uiteindelijke uitzending duurde iets langer dan een minuut voordat er "1 april!" in beeld verscheen.
Nee interessanter is het volgende nieuws bericht dat op de website van zanger Bob verscheen, over welke acteurs nou eigenlijk de rollen van Stan, Kenny en Cartman vertolkten...
It's true, maar het wordt alleen nog maar beter: Zanger Bob fans aller lande, gezellig oma's en opa's, jeugdjournaal kijkers, radio100%nl luisteraars en Sophie Hildebrant aanschouw de ware aard van Zanger Bob.
Ik zie het zo voor me he? Dat al die gezellige Opa's en Oma's samen met alle radio100%NL luisteraars zich in de lokale snackbar verzamelen om daar op een beamer Zanger Bob zijn grote Internet te aanschouwen. Terwijl de bitterballen gezellige rondgaan maant de gezellige barman om stilte en kijkt heel Brabant gezamelijk toe hoe Zanger Bob de volgende legendarische woorden uitspreekt:
"Anne Frank was a fat jew whore Kyle, just like your mother" - Zanger Bob.
Ik houd van hem.
Op dat moment bleek echter dat ook zijn examen week eigenlijk twee weken duurde en was hij genoodzaakt deze beurt aan zich voorbij te laten gaan.
Dat gaat dus niet door.
Ik, Jasper was echter vriendelijk op deze week op mij te nemen, dus in plaats daarvan breng ik jullie
Zanger Bob.
Zanger Bob, jeweetwel, het Nederlands top talent, bekent van inmiddels legendarische albums als 'n Knipoog, 'n Kusje... 'n Bosje Rozen en natuurlijk het in elk opzicht meesterlijke Als je Lacht bekent van monster hits als Schöne Maid en "Ik ben verliefd op Angela"
Door onze natuurlijke vrienden radio100% NL uitgeroepen tot beste aankomende talent, zanger Bob reist al jaren campings, cafés en bejaardentehuizen af en bouwde daarmee en compleet imperium op. Een lichtend baken van de Nederlandstalige muziek, bij elkaar gehouden door zijn mythische zang kunsten. Een demonstratie van puur talent waar wij simpele stervelingen enkel ons hoofd bij kunnen buigen.
Ik bedoel kijk dan mensen!
Kijk dan!
Jeugdjournaal, zijn eigen film, Sophie fucking Hildebrand. Dit joch is een fenoneem, een begrip. De belichaming van de aanstande renaissance der Nederlandstalige muziek.
Zijn fans verwoorden het eigenlijk nog het best:
Damn right dat hij beter is dan die Britse pop-fossielen, zanger Bob veegt zijn reet nog af aan Jimmy Hendriks. Eddie Vedder is een miezerige paling vergeleken met dit stuk Hollands glorie.
Mensen houden ook van hem, mensen houden van zijn Hollandse koppie, zijn onschuld. Je kan hem tegenkomen in de lokale snackbar (geloof me, je komt hem tegen), hij doet vrijwilligers werk bij de verstandelijk gehandicapten, hij helpt oude omatjes met oversteken, hij loopt mij met anti pest campagnes, hij is zo puur, zo perfect, zo teder.
Ik houd van hem. We houden allemaal van hem.
Iedereen houd van Zanger Bob.
Jong, blond, ietwat dikkig en de ideale schoonzoon voor uw 13 jarige dochter. Zijn repertoire bevat enkel Hollandse smartlappen die zijn aangevult met foute Eurohouse. Zeer populair bij vrouwen van 65+, staat zij aan zij met grootheden als Joling en Smit.
Een gegarandeerd succes dus.
Toch, als we een wat beter kijken beginnen we de barsten in dit idyllische plaatje te zien. Nu fronsten onze wenkbrauwen zich al toen we Slipknot op zijn hyve tegenkwamen, maar het uitgerekend comedy central die ons op zijn duistere kanten wees.
Southpark. Ons heilige lieflijke en o zo geniale Southpark. Een aantal weken al kondigde Comedy Central Nederland al een real life versie van dit programma aan. Een Nederlandse versie van het Southpark dat we allemaal kennen en liefhebben, gespeeld door Nederlandse acteurs met Amsterdam als setting.
Het klinkt verschrikkelijk ik weet het, maar het bleek uiteindelijk een 1 april grap te zijn dus maak je geen zorgen. De uiteindelijke uitzending duurde iets langer dan een minuut voordat er "1 april!" in beeld verscheen.
Nee interessanter is het volgende nieuws bericht dat op de website van zanger Bob verscheen, over welke acteurs nou eigenlijk de rollen van Stan, Kenny en Cartman vertolkten...
NO.FUCKING.WAY
It's true, maar het wordt alleen nog maar beter: Zanger Bob fans aller lande, gezellig oma's en opa's, jeugdjournaal kijkers, radio100%nl luisteraars en Sophie Hildebrant aanschouw de ware aard van Zanger Bob.
Ik zie het zo voor me he? Dat al die gezellige Opa's en Oma's samen met alle radio100%NL luisteraars zich in de lokale snackbar verzamelen om daar op een beamer Zanger Bob zijn grote Internet te aanschouwen. Terwijl de bitterballen gezellige rondgaan maant de gezellige barman om stilte en kijkt heel Brabant gezamelijk toe hoe Zanger Bob de volgende legendarische woorden uitspreekt:
"Anne Frank was a fat jew whore Kyle, just like your mother" - Zanger Bob.
Ik houd van hem.
zondag 4 april 2010
My hundred inglorious scalps
De kapper is dood. Of nouja, dicht, de kapper waar ik altijd heen ging is dicht.
Geen idee wat er met hem gebeurt is.
Een nieuwe dus, een nieuwe kapper. Nog een van die zaken in je leven waar je nooit bij stil staat: hoe bepaal je naar welke kapper je gaat? Ik zelf ging totdat het noodlot toesloeg al 5 jaar naar de zelfde kapper. Weggevlucht van de kapper waar ik daarvoor weer heen ging, een stel Irakezen (hele aardige mensen, stop met het lezen van onze weblog, Wilders) die met hun norse snor mijn haar in 5 minuten omvormden tot een soort bloempot compilatie. Hij zelf leek ook nooit tevreden met het eindresultaat gezien de kritische, lichtelijk verbaasde blik waarmee hij zijn werk na afloop mee bekeek. "Beetje gel" stelde hij uiteindelijk maar vast en begon een hanenkam in mijn haar te kneden. Dat was tevens de laatste keer dat ik daar was.
Maar goed, de kwestie van de nieuwe kapper. Weetje, het is net zoiets al nieuwe tandartsen (Yes, I've been there); je denkt er nooit over na zolang je er nog eentje hebt, en in duistere tijden als deze stap je er maar op goed geluk een binnen.
Het feit dat deze kapper maar een paar meter van mijn oude kapper verwijderd was hielp ook mee.
Op de ramen hingen foto's van mannen met blonde hanekammen en vrouwen met paars haar.
"Kan ik je helpen schat?" vroeg de niet helemaal hetroseksuele man vanachter de toonbank "Ja, ik wil graag mijn haar laten knippen" antwoordde ik. De man streelde in gedachten zijn tepels. Ik zweer het, de man streelde zijn tepels. Hij keek op;
"Oke lieverd , neem maar even plaats in onze wachtkamer, dan komt er zo iemand bij je" en met deze woorden vertrok hij heupwiegend naar ene duistere uithoek van de zaak. Ik zelf nam plaats in de 'wachtkamer' (2 krukjes en een bijzettafeltje nog geen halve meter verderop) , me afvragend of hij mijn haar ook zou veranderen in het niet helemaal hetroseksuele kapsel dat hij zelf had. De zaak zelf was verder helemaal leeg, de mannen met blonde hanekammen keken me ook van binnen aan. De enige vorm van vermaak was de telegraaf op het tafeltje. Dat klopt, ik heb de woorden Telegraaf en vermaak in een zin gebruikt.
Een vrouw kwam uit een deuropening tevoorschijn, haar haar was roze. "Wilt u misschien wat drinken? Ze zijn beneden bijna klaar beneden" zei ze naar de deur gebarend. Ik bedankte het aanbod en vroeg of ze nog andere tijdschriften hadden, ze antwoordde schouderophalend dat even zou kijken en liep weg. Een intiem moment tussen mij en de telegraaf volgde.
Een andere vrouw kwam uit de deuropening. Ze keek even verbaasd naar mij en blerde met de stem die iemand die Rachel heet nu eenmaal heeft "SHELLY! WE HEBBEN EEN KLANT!" ((EINDELIJK! EEN KLANT! OH MIJN GOD SHELLY, EEN KLANT!)) Na deze uitbarsting draaide ze weer poeslief naar mij en vroeg of ik wat te drinken wilde. Voordat ik kon antwoorden kwam Shelly echter uit haar crypte te voorschijn, "Haaaai ik ben Shelly, ik ben stagair en kijk vandaag even mee hoe het moet. Het is mijn eerste keer vandaag"
"Ah, ga je mij ook knippen Shelly?" vroeg ik zo terloops mogenlijk. "Nee" antwoorde ze al kauwgom kauwend "dat doet Ricardo" en ze wees naar de niet helemaal hetroseksuele man die met een exemplaar van "Vrouw" in zijn handen in mijn richting bewoog.
"Sorry dat het zo lang duurt lieverd. Hier" zei hij terwijl hij mij het tijdschrift gaf "Anet vertelde dat je wat wilde lezen, dit is wel wat voor jou, het bevat een hoop styling en fashiontips."
" En" vervolgde hij met een knipoog "We krijgen hem elke week gratis bij de telegraaf!"
"Ah" antwoorde ik zo beleefd mogenlijk "bedankt"
"We zijn nog even de spullen aan het klaar zetten" vervolgde de man "Shelly en Anet zullen u ondertussen wassen"
Dat was weer zo'n zin waarvan ik niet verwacht had dat ik hem voor mijn 80e levensjaar zou horen. Maar mijn haar mensen, hij had het over mijn haar.
De man zijn plaats werd direct weer ingenomen door Shelly en haar roze begeleidster.
"Haaaaai ik ben Annette, Shelly en ik gaan jouw haar vandaag...behandelen"
Bij het laatste woord gebruikte ze de zelfde intonatie als Scar toen die Simba het bizon dal in lokte. Maarja, wat doe je eraan, men kan moeilijk uit de zaak wegrennen. Je weetwel, verlamd zijn door angst of zoiets.
Het hielp dan ook niet dat de slechtverlichte ruimte waar ik heen werd geloodst werd aangeduid met de al even sinistere term "behandelingskamer" werd aangeduid. "Oke u kunt in de stoel plaatsnemen"
De stoel was een al even onnatuurlijke constructie met een achterwaartse helling van 10 graden en een wasbak aan het hoofdeinde. Het was de bedoeling dat ik mijn hoofd in een soort bloedbaan verhinderende tang aan het hoofdeinde plaatse vanwaar ze mijn nu weerloze hoofd perfect kon bereiken.
Godzijdank was Shelly er nog: "Lig je goed?"
"Ja" antwoordde ik terwijl al het bloed in mijn lichaam naar mijn hoofd begon te lopen "prima"
Dit was tevens het moment dat ik degradeerde tot studie object.
"Het is heel belangrijk Shel, dat je contact met de klant onderhoud. Hem niet het gevoeld heeft dat hij er maar wat bijligt.
zeker.
"Let ook op de was bewegingen zelf, rond indraaien concentreren op de zijkanten van het hoofd"
Shelly keek vol ontzag toe, hier was een veteraan aan het werk.
"Haal het haar uit de weg" vervolgde 'Anet' afwezig "bij mannen gaat het wat makkelijker, en blijf ronde bewegingen maken. Concentreer je op de zijkanten van het hoofd, bij de bovenkant voelen ze niks. Er...er moet gevoel zijn"
Haar stem leek te breken
"Het is niet jouw schuld dat hij wegging An" zei Shelly vol medeleven.
An haar stem werd licht hysterisch "Goed masseren, en niet de bovenkant, anders voelen ze niks! Niks!"
"Mannen" gromde ze terwijl ze ineens bijzonder veel kracht in haar bewegingen begon te zetten "voelen.niks."
"Zal ik het overnemen Anette?" vroeg Shelly
De schat.
Anette haalde diep adem.
"..nee...het gaat wel weer"
Ze leek zich ineens pijnlijk bewust van mijn geslacht "ik bedoel jou niet hoor, ik weet zeker dat je een schatje bent"
Mijn antwoord was uiteraard niets dan bevestiging. Ik was allang blij dat ik die stoel levend verliet.
Het was Ricardo zelf die me naar de kappersstoel bracht.
"Ah! Daar ben je! Ik heb al een heel plan voor je gemaakt" zei hij mij in de stoel loodsend
- "oh, dat is vriendelijk van u ma-"
"We gaan een complete restyle doen, ik weet al precies hoe ik het wil hebben!" ging hij verder
- "ja dat is erg tof van u maar"
"Ja, we kunnen alle kanten op. Kleurtinten, stijlen krullen blonderen, the sky is the limit!"
En terwijl hij deze eufonische uitroep deed begon door de dikke stapel tijdschriften voor hem te bladeren, toonde verschillende foto's, modellen, scheidingen, kleuren, looks, stylisten. Hij werd ook steeds enthousiaster, begon rusteloos om mij heen te lopen, zwaaide met zijn armen en begon al pratend door mijn haar te wroeten.
Hij groeide ook, torende hoog boven mij uit en was weg. Weg naar hogere oorden, daar waar alles goed was. Waar geen roos of leed was, daar waar alles bestond uit ongeknipte heren kapsels. Honger, ziekte, de dood van zijn huisdier, het maakte ook allemaal niet meer uit. Zijn vader mishandelde hem, zijn moeder ontkende zijn bestaan maar dat deed er allemaal niet meer toe. De man vervulde zijn roeping, zijn lotsbestemming en wij stervelingen konden slechts slechts nederig toekijken naar hoe deze man geschiedenis schreef. Jaren van eenzaamheid en pijn verdwenen als sneeuw voor de zon. De man kon zich eindelijk laten gelden, iedereen bewijzen dat hij wel degelijk talent had. Zijn ouders weer trots maken en zijn vader omarmen. De wereld zou weer goed worden en iedereen zou juichend toekijken hoe hij hier de weg van zijn voorvaderen betrad en de plicht van iedere kapper vervulde.
En hij huilde.
De man huilde van passie en wij huilden mee, zijn tranen oplikkend als bewijs van zijn grootheid.
De half god die hier hemel en aarde bewoog met een hartverscheurend relaas. En wij waren erbij. Ademloos luisterend naar zijn verhaal over hoop, sterfelijkheid en de haar conditioner van Dove.
Een legendarische vertelling die culmineerde in die ene centrale vraag:
"Wat wil jij eigenlijk?" Vroeg hij op een toon alsof hij me nu pas opmerkte
-Nou begon ik zo voorzichtig mogenlijk "eigenlijk wil ik er alleen maar een stukje af"
De glimlach verdween abrupt van zijn gezicht "..par..pardon..?"
- "Ik wil er eigenlijk alleen maar een stukje af"
Ricardo staarde mij verbijsterd aan "...alleen...alleen maar een stukje eraf?"
- " Ja" vervolgde ik genadeloos " een paar centimenter is voldoende."
"..maar de restyle dan...?" vroeg hij met wanhoop in zijn stem
- "Oh, laat die maar zitten. Ik vind het prima zo, ik wil het alleen maar een beetje korter"
"...en..je weet echt zeker dat je er geen kleurtje in wil?"
- "ja, zeker"
Met hangende schouders heeft hij me uiteindelijk in 10 minuten geknipt, met trillende handen zijn schaar hanterend niet in staat zijn spiegelbeeld aan te kijken.
Toen het voorbij was bedankte ik hem, betaalde en vertrok.
Ricardo keek me verbijsted na , een gebroken man.
donderdag 1 april 2010
Just when you thought it couldn't get any worse.
Na de Starwars Christmas Special dacht men dat het niet erger kon, dat het fysisch natuurkundig onmogenlijk was om nog maar iets dieper te zakken, George Lucas veranderde echter het ruimte-tijd continuüm en kwam met Howard the Duck.
Tragiek volgde.
Wim, jongen, waarom hebben we ook alweer Darth Vader als mascotte?
State of the Union
Omdat wij eenmaal per week zelf nou ook niet echt zo relevant vonden, maandelijks dan maar. Aanschouw de cijfers waar Semiobliviously zijn zelfrespect vandaan haalt
Om de een of andere onbegrijpelijke reden werkt deze weblog.
Uiteraard zullen we doorgaan met het uitbouwen van onze uithoek hier op het internet, pas op het moment dat de Bond tegen het vloeken een klacht indient wegens het taalgebruik zullen we deze weblog als een succes beschouwen.
Soon my friend, soon...
Semiobliviously, It.just.won't.die
Apparently we achieved world domination
Om de een of andere onbegrijpelijke reden werkt deze weblog.
Uiteraard zullen we doorgaan met het uitbouwen van onze uithoek hier op het internet, pas op het moment dat de Bond tegen het vloeken een klacht indient wegens het taalgebruik zullen we deze weblog als een succes beschouwen.
Soon my friend, soon...
Semiobliviously, It.just.won't.die
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
