Music Monday - Frans Bauer

Er zijn veel zaken die ik niet snap. Ik snap niet waarom mijn linker kamerlamp altijd kapot gaat, ik snap niet waarom mijn computer altijd crasht net op het moment dat ik iets wil opslaan, ik snap niet waarom mijn Ipod zo traag is als ik de Editors opzet, ik snap niet waarom BNN onderweg naar morgen uitzend, ik snap niet waarom de DT regel bestaat, ik snap niet waarom mensen op Wilders stemmen, ik snap niet waarom Erwin Kroll dat pluk haar op zijn voorhoofd niet afscheert, ik snap niet waarom het universum bestaat, ik snap heel veel niet.
Maar er is een ding dat ik echt echt echt niet snap. Een vraagstuk als een collosus boven dit alles uittorent en waar we ons bij moeten neerleggen dat men er nooit het antwoord op zal kunnen vinden:




Ik snap niet waarom Frans Bauer succesvol is.








Ik bedoel, de teksten, de muziek?! Zelfs een nijlpaard beseft toch dat dit troep is? En toch staan ze daar, elke keer weer; de duizenden fans die al kaars waaiend luidkeels met hem meezingen.
En dan is daar nog altijd het geval van Bauer zelf:







.......


Nu kunnen we natuurlijk allemaal heel lullig doen. We kunnen nu allemaal hele kwetsende opmerkingen maken over het niveau zijn songtexten, over zijn uitstraling, over het feit dat hij met rozen strooit, over het feit dat hij het populairst is bij ouderen en verstandelijk gehandicapten, over het feit dat zijn fanclub 11.000 leden heeft en over de intelligentie van al die vrolijk wuivende meezingende mensen in Amsterdam Arena.
Jeweetwel, al die joelende lichtelijk verstandelijk gehandicapte mensen die met tranen in hun ogen verklaren dat ze nog nooit zoiets moois hebben gehoord, die die omaatjes die half dement aan het zwaaien zijn terwijl Shelly van de catering aan haar vraagt of mevrouw de Vries het naar haar zin heeft.
Jeweetwel, precies datgene wat er gewoon om smeekt om op elke manier genadeloos geridiculiseerd te worden.
Maar besef dan het volgende:


Al die mensen die we hier gezamenlijk uitlachen, hebben stemrecht.
En die mensen weten dat we hier zijn.
Ze weten dat we ze hier belachelijk maken
En die mensen zijn daar helemaal niet zo blij mee.

En die mensen, mensen, die mensen vergeten nooit.
Ze vergeten nooit.


En straks, als het dan 9 juni is, te midden van de ergste economische crisis sinds de jaren 30, de populisten aan alle kanten oprukken en het parlement steeds meer lijkt te verworden tot een politieke spreekbuis, op het moment dat we meer dan ooit behoefte hebben aan weloverwogen goed beargumenteert stemgedrag, gaan al deze mensen gezamenlijk naar de stembus om over de toekomst over het land te beslissen.

En dan weten ze ons te vinden.
Jij en ik, lachend achter onze pc om een stel Frans Bauer video's.

God help us all.

Die laatste zin zou trouwens een perfecte afsluiting zijn geweest, was hij ook, maar toen vonden we dit:




Nogmaals: God help us all