My hundred inglorious scalps

De kapper is dood. Of nouja, dicht, de kapper waar ik altijd heen ging is dicht.
Geen idee wat er met hem gebeurt is.
Een nieuwe dus, een nieuwe kapper. Nog een van die zaken in je leven waar je nooit bij stil staat: hoe bepaal je naar welke kapper je gaat? Ik zelf ging totdat het noodlot toesloeg al 5 jaar naar de zelfde kapper. Weggevlucht van de kapper waar ik daarvoor weer heen ging, een stel Irakezen (hele aardige mensen, stop met het lezen van onze weblog, Wilders) die met hun norse snor mijn haar in 5 minuten omvormden tot een soort bloempot compilatie. Hij zelf leek ook nooit tevreden met het eindresultaat gezien de kritische, lichtelijk verbaasde blik waarmee hij zijn werk na afloop mee bekeek. "Beetje gel" stelde hij uiteindelijk maar vast en begon een hanenkam in mijn haar te kneden. Dat was tevens de laatste keer dat ik daar was.

Maar goed, de kwestie van de nieuwe kapper. Weetje, het is net zoiets al nieuwe tandartsen (Yes, I've been there); je denkt er nooit over na zolang je er nog eentje hebt, en in duistere tijden als deze stap je er maar op goed geluk een binnen.
Het feit dat deze kapper maar een paar meter van mijn oude kapper verwijderd was hielp ook mee.
Op de ramen hingen foto's van mannen met blonde hanekammen en vrouwen met paars haar.

"Kan ik je helpen schat?" vroeg de niet helemaal hetroseksuele man vanachter de toonbank "Ja, ik wil graag mijn haar laten knippen" antwoordde ik. De man streelde in gedachten zijn tepels. Ik zweer het, de man streelde zijn tepels. Hij keek op;
"Oke lieverd , neem maar even plaats in onze wachtkamer, dan komt er zo iemand bij je" en met deze woorden vertrok hij heupwiegend naar ene duistere uithoek van de zaak. Ik zelf nam plaats in de 'wachtkamer' (2 krukjes en een bijzettafeltje nog geen halve meter verderop) , me afvragend of hij mijn haar ook zou veranderen in het niet helemaal hetroseksuele kapsel dat hij zelf had. De zaak zelf was verder helemaal leeg, de mannen met blonde hanekammen keken me ook van binnen aan. De enige vorm van vermaak was de telegraaf op het tafeltje. Dat klopt, ik heb de woorden Telegraaf en vermaak in een zin gebruikt.

Een vrouw kwam uit een deuropening tevoorschijn, haar haar was roze. "Wilt u misschien wat drinken? Ze zijn beneden bijna klaar beneden" zei ze naar de deur gebarend. Ik bedankte het aanbod en vroeg of ze nog andere tijdschriften hadden, ze antwoordde schouderophalend dat even zou kijken en liep weg. Een intiem moment tussen mij en de telegraaf volgde.
Een andere vrouw kwam uit de deuropening. Ze keek even verbaasd naar mij en blerde met de stem die iemand die Rachel heet nu eenmaal heeft "SHELLY! WE HEBBEN EEN KLANT!" ((EINDELIJK! EEN KLANT! OH MIJN GOD SHELLY, EEN KLANT!)) Na deze uitbarsting draaide ze weer poeslief naar mij en vroeg of ik wat te drinken wilde. Voordat ik kon antwoorden kwam Shelly echter uit haar crypte te voorschijn, "Haaaai ik ben Shelly, ik ben stagair en kijk vandaag even mee hoe het moet. Het is mijn eerste keer vandaag"
"Ah, ga je mij ook knippen Shelly?" vroeg ik zo terloops mogenlijk. "Nee" antwoorde ze al kauwgom kauwend "dat doet Ricardo" en ze wees naar de niet helemaal hetroseksuele man die met een exemplaar van "Vrouw" in zijn handen in mijn richting bewoog.
"Sorry dat het zo lang duurt lieverd. Hier" zei hij terwijl hij mij het tijdschrift gaf "Anet vertelde dat je wat wilde lezen, dit is wel wat voor jou, het bevat een hoop styling en fashiontips."
" En" vervolgde hij met een knipoog "We krijgen hem elke week gratis bij de telegraaf!"
"Ah" antwoorde ik zo beleefd mogenlijk "bedankt"




"We zijn nog even de spullen aan het klaar zetten" vervolgde de man "Shelly en Anet zullen u ondertussen wassen"
Dat was weer zo'n zin waarvan ik niet verwacht had dat ik hem voor mijn 80e levensjaar zou horen. Maar mijn haar mensen, hij had het over mijn haar.
De man zijn plaats werd direct weer ingenomen door Shelly en haar roze begeleidster.
"Haaaaai ik ben Annette, Shelly en ik gaan jouw haar vandaag...behandelen"
Bij het laatste woord gebruikte ze de zelfde intonatie als Scar toen die Simba het bizon dal in lokte. Maarja, wat doe je eraan, men kan moeilijk uit de zaak wegrennen. Je weetwel, verlamd zijn door angst of zoiets.
Het hielp dan ook niet dat de slechtverlichte ruimte waar ik heen werd geloodst werd aangeduid met de al even sinistere term "behandelingskamer" werd aangeduid. "Oke u kunt in de stoel plaatsnemen"
De stoel was een al even onnatuurlijke constructie met een achterwaartse helling van 10 graden en een wasbak aan het hoofdeinde. Het was de bedoeling dat ik mijn hoofd in een soort bloedbaan verhinderende tang aan het hoofdeinde plaatse vanwaar ze mijn nu weerloze hoofd perfect kon bereiken.
Godzijdank was Shelly er nog: "Lig je goed?"
"Ja" antwoordde ik terwijl al het bloed in mijn lichaam naar mijn hoofd begon te lopen "prima"

Dit was tevens het moment dat ik degradeerde tot studie object.
"Het is heel belangrijk Shel, dat je contact met de klant onderhoud. Hem niet het gevoeld heeft dat hij er maar wat bijligt.
zeker.
"Let ook op de was bewegingen zelf, rond indraaien concentreren op de zijkanten van het hoofd"
Shelly keek vol ontzag toe, hier was een veteraan aan het werk.
"Haal het haar uit de weg" vervolgde 'Anet' afwezig "bij mannen gaat het wat makkelijker, en blijf ronde bewegingen maken. Concentreer je op de zijkanten van het hoofd, bij de bovenkant voelen ze niks. Er...er moet gevoel zijn"
Haar stem leek te breken
"Het is niet jouw schuld dat hij wegging An" zei Shelly vol medeleven.
An haar stem werd licht hysterisch "Goed masseren, en niet de bovenkant, anders voelen ze niks! Niks!"
"Mannen" gromde ze terwijl ze ineens bijzonder veel kracht in haar bewegingen begon te zetten "voelen.niks."
"Zal ik het overnemen Anette?" vroeg Shelly
De schat.
Anette haalde diep adem.
"..nee...het gaat wel weer"
Ze leek zich ineens pijnlijk bewust van mijn geslacht "ik bedoel jou niet hoor, ik weet zeker dat je een schatje bent"
Mijn antwoord was uiteraard niets dan bevestiging. Ik was allang blij dat ik die stoel levend verliet.


Het was Ricardo zelf die me naar de kappersstoel bracht.
"Ah! Daar ben je! Ik heb al een heel plan voor je gemaakt" zei hij mij in de stoel loodsend
- "oh, dat is vriendelijk van u ma-"
"We gaan een complete restyle doen, ik weet al precies hoe ik het wil hebben!" ging hij verder
- "ja dat is erg tof van u maar"
"Ja, we kunnen alle kanten op. Kleurtinten, stijlen krullen blonderen, the sky is the limit!"
En terwijl hij deze eufonische uitroep deed begon door de dikke stapel tijdschriften voor hem te bladeren, toonde verschillende foto's, modellen, scheidingen, kleuren, looks, stylisten. Hij werd ook steeds enthousiaster, begon rusteloos om mij heen te lopen, zwaaide met zijn armen en begon al pratend door mijn haar te wroeten.
Hij groeide ook, torende hoog boven mij uit en was weg. Weg naar hogere oorden, daar waar alles goed was. Waar geen roos of leed was, daar waar alles bestond uit ongeknipte heren kapsels. Honger, ziekte, de dood van zijn huisdier, het maakte ook allemaal niet meer uit. Zijn vader mishandelde hem, zijn moeder ontkende zijn bestaan maar dat deed er allemaal niet meer toe. De man vervulde zijn roeping, zijn lotsbestemming en wij stervelingen konden slechts slechts nederig toekijken naar hoe deze man geschiedenis schreef. Jaren van eenzaamheid en pijn verdwenen als sneeuw voor de zon. De man kon zich eindelijk laten gelden, iedereen bewijzen dat hij wel degelijk talent had. Zijn ouders weer trots maken en zijn vader omarmen. De wereld zou weer goed worden en iedereen zou juichend toekijken hoe hij hier de weg van zijn voorvaderen betrad en de plicht van iedere kapper vervulde.
En hij huilde.
De man huilde van passie en wij huilden mee, zijn tranen oplikkend als bewijs van zijn grootheid.
De half god die hier hemel en aarde bewoog met een hartverscheurend relaas. En wij waren erbij. Ademloos luisterend naar zijn verhaal over hoop, sterfelijkheid en de haar conditioner van Dove.
Een legendarische vertelling die culmineerde in die ene centrale vraag:



"Wat wil jij eigenlijk?" Vroeg hij op een toon alsof hij me nu pas opmerkte

-Nou begon ik zo voorzichtig mogenlijk "eigenlijk wil ik er alleen maar een stukje af"
De glimlach verdween abrupt van zijn gezicht "..par..pardon..?"
- "Ik wil er eigenlijk alleen maar een stukje af"
Ricardo staarde mij verbijsterd aan "...alleen...alleen maar een stukje eraf?"
- " Ja" vervolgde ik genadeloos " een paar centimenter is voldoende."
"..maar de restyle dan...?" vroeg hij met wanhoop in zijn stem
- "Oh, laat die maar zitten. Ik vind het prima zo, ik wil het alleen maar een beetje korter"
"...en..je weet echt zeker dat je er geen kleurtje in wil?"
- "ja, zeker"

Met hangende schouders heeft hij me uiteindelijk in 10 minuten geknipt, met trillende handen zijn schaar hanterend niet in staat zijn spiegelbeeld aan te kijken.
Toen het voorbij was bedankte ik hem, betaalde en vertrok.

Ricardo keek me verbijsted na , een gebroken man.