Whale Wars

Het waren niet de pluizige jaren 70 zit kussens, het waren niet de vijf katten die me tegemoet rende, het waren niet haar oorbellen die tot haar schouders reikte, het was niet de windvanger die aan haar plaffon hing,het waren niet de new age boeken die overal door de kamer verspreid lagen,het was niet de kamille thee die ze me aanbood, het was niet de wierook die overal reikelijk brandde en het was zeker niet haar stem, haar lome zweverige stem die je langzaam in slaap wiegde te midden van een grote rook wierook en kamille dampen. Nee

Het waren de walvisgeluiden.



Het waren de walvis geluiden die mijn studieadviseuse van elke geloofwaardigheid beroofden. Het was het lome geloei dat op de achtergrond uit haar luidsprekers schalde en dat ons gesprek voor de komende vijfenveertig minuten zou domineren, dat deze ontmoeting met een door een zekere universiteit aangeraden studieadviseur tot mijn best mogelijke besteding van mijn vrijdag middag maakte.
De "ontdek jezelf!" testen sloeg ik beleefd af en de koekjes waren heerlijk, maar het hoogtepunt was toch het moment dat ze de rustgevende CD vol walvis geluiden opzette, "dat maakt me rustig"
Oke.


En terwijl ze me onder begeleiding van de Noorse bultrug vertelde over de voordelen van een master journalistiek betrapte ik bij mezelf ineens op een grote sympathie voor de bemanning van de Nisshin Maru , die met grote efficiëntie de walvis populatie decimeren en elke New Age hippie die ze van deze nobele taak probeerde te weerhouden genadeloos aan de kant rammen.

Banzai!