Red ons!

Daar zit je dan, nog dertig minuten.
Je telt de seconden af.
Een lichte druk op je onderbuik veranderd langzaam in de tergende kramp van een volle blaas. Je wilt naar het toilet, maar je bent doodsbang de stilte te verbreken in de plek waar tijd lijkt stil te staan.
Het is stil, kil en koud. Het lokaal is gevuld met mensen maar je voelt je eenzaam, zo eenzaam dat de herinnering aan al het goede langzaam uit je slappe lichaam verdwijnt.
Tot je verbazing blijkt de lange periode van kwelling slechts één minuut geduurd te hebben.
Je trekt het niet meer! Je ogen worden waterig, je kucht ongeduldig. Duizend ogen kijken je beschuldigend aan. De hel in zijn puurste vorm.
Het laatste beetje zielskracht ebt weg uit je vermoeide lichaam..


Examentraining, het einde nadert.