Maar goed, na mijn flirt tactieken, ideale man en tuin type bepaald te hebben was de lol daar ook wel weer vanaf. De Donald Duck dan maar, die ik nog net voor de ogen van het vierjarige kind tegenover mij wist weg te grissen.
De eerste paar pagina's bevatte niet veel bijzonders (Iets met een als paashaas vermomde burgemeester en Goofy die de geschiedenis van 1 april uitlegt. Raad het centrale thema) Interesant wordt het pas bij Tokkie Tor.
Wie?
Ja Tokkie Tor. Nee ik weet ook niet onder welke disney film hij vandaan is gekropen. En ja wellicht dat het aanstaande bezoek met de huisarts mij enkel in termen van dood en verderf liet denken. Maar kijk dan! Kijk dan mensen!
Ik lees dat blad nu al meer 10 jaar en dit is de eerste keer dat ik iemand zie dood gaan in een Donald Duck verhaal.
Ja ik heb het over de kikker, en ja het is slechts een onbelangrijk bij figuur. Maar let op de details , let op de pure doodsangst op het gezicht van de kikker op het moment dat het einde gekomen is, let op de ogen van de Snoek vlak voor het moment dat hij de kill maakt. De kill zelf krijgen we weer niet te zien. Wij lezers moeten ons dat maar zelf voorstellen. Daar gaat mijn vrolijke dieren wereld. Keer ik na al die jaren weer vol verwachting terug naar dat olijke bos wordt mij gevraagt de dood van meneer Kikker voor te stellen.
Trouwens, deze hele strip staat in het thema van de dood. In het begin doen ze nog alsof er niks aan de hand is, terwijl ze daar rondlopen in hun onschuldige insectenwereld.
Dat insect met de hoed kondigt nog aan dat hij gaat vissen, maar voordat wij ook maar het idee krijgen dat er in deze strip gemoord gaat worden roept hij al dat hij de vis weer vrij zal laten.
Don't worry kids, hij laat de vis weer vrij!
Maar direct daarna begint het al: Het aas. Een regenworm passeert en Tokkie begint over het aas. "Wat dacht je van een dikke vette worm?"
En hij wijst erbij he? Hij wijst erbij terwijl de worm doodsangsten uitstaat. Kijk dan, er staan streepjes boven zijn hoofd. In de onschuldige dierenwereld van de Donald Duck is dat de niets anders dan pure doodsangst. Het is ook de implicatie he? Tokkie Tor, insect. Roept op tot het levend spiesen van een passerende regenworm. En hij lacht erbij.
Glimlachend wijst hij naar onze roze vriend terwijl hij voorstelt hem aan een haak te kruisigen en levend te laten opeten. Het feit dat de worm verschrikt kijkt betekent dat de worm begreep wat er over hem gezegt werd. In de onschuldige dieren wereld van de Donald Duck zijn wormen inteligent.
Eigenlijk hadden ze het moeten doen. Ze hadden gewoon moeten tekenen hoe Tokkie Tor de worm lachend oppakt en langzaam aan een haak spiest. Het om genade smekende beest in het water werpt en educatieve opmerking maakt als de vis hem aan stukken scheurt. "Kijk Bo, zo werkt het mes aas! =D"
Met de zelfde grijns op zijn gezicht zal hij zien hoe de haak zich in de kaak van de vis boort en lachend zal hij de vis vervolgens het land op trekken. En dan zal hij toekijken. Recht in de ogen starend van de stervende vis, Bo en de doodsbange vis uitleggend dat vissen nu eenmaal niet op het land kunnen ademen alvorens de vis met een mes in stukken te snijden en te roosteren
Het plaatje van de vier wormen kinderen die huilend wachten op de terugkomst van hun vader word vervangen door het beeld van Tokkie Tor die proostend met zijn vriend naast een gezellig vuur vis roostert.Ook wij worden misleid, maar even denken we de lachende psychopaat in Tokkie herkennen.
Donald Duck, het vrolijke weekblad.
Ze doen het niet. Dit zou nogal desasstreus zijn voor hun lezers bestand, dus ze doen het niet. Ze hinten er wel naar, maar voordat Tokkie zijn ware aart weer de overhand dreigt te krijgen stuurt de Donald Duck hardhandig bij. Tokkie verklaart ineens lachend dat torren helemaal niet horen te vissen. Het idee!
Nee, niets aan de hand kinderen, jullie onschuld bestaat nog!
Deze plotselinge vrede houd welgeteld 1 plaatje stand, de idyllische Donald Duck dieren wereld, daar waar wij stiekem over droomden en waar wij al onze overleden konijnen heen wensten houd precies 1 plaatje stand.
Daarna komt er een Kikker, en die wil Tokkie Tor doden.
Ze benoemen het niet letterlijk, maar de paniek in hun stemmen en de agressie van de kikker zeggen genoeg. Die kikker rust niet voordat het lijk van Tokkie Tor in zijn spijsverteringskanaal verdwijnt.
Tokkie doet wat ieder in zijn schoenen zou doen: rennen voor je leven. En daar gaan ze, rennend. Wij vragen ons ondertussen af hoe Tokkie zich hieruit gaat redden. Worden ze gered door een magische libelle? Gebruiken ze een blad als zweefvliegtuig? Het is immers de magische wereld van Donald Duck he, hier suggereert men enkel lijden het gebeurt nooit.
Dan gebeurt het: de kikker springt en Tokkie roept keihard "BUKKEN!"
Vol verwachting veren we op, nieuwsgierig als we zijn naar welke wonderlijke ontsnapping ze voor deze situatie hebben bedacht. Een slimme list? Een zelfgemaakte boot? Of nee nog beter, een helicopter van bladeren! Een vliegende eenhoorn! Een magische fee! Niet is onmogelijk in deze magische pure wereld. In een vlaag van euforie word ik teruggevoerd naar mijn 8e levensjaar, vol nieuwsgierigheid over wat die gekke dieren vriendjes van mij nu weer bedacht hebben. Jeugdige onschuld, beschermt door de inwoners van duckstad.
Ik doe mijn ogen weer open, grijp de Donald Duck vast, kijk vol verwachting en zie hoe de kikker met ogen vol doodsangst in de mond van een plotseling opduikende snoek verdwijnt. Beseffent dat het te laat is, dat hij zal sterven, dat de vlijmscherpe tanden weldra zijn vlees uitelkaar zullen scheuren. Maar ook dat de bek te klein is om in een klap te kunnen doden. Wetende dat zijn dood niet zal komen van de tanden die zijn vlees van zijn botten scheuren maar van het water wat langzaam zijn geperforeerde longen zal binnen stromen.
En Tokkie lacht...
Zoals ik al zei, ik lees de Donald Duck niet meer.
Semiobliviously, wij hebben issues
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten