Durex, mensen, Durex.

Je hebt dus een bios meeting, een date of een cinematografisch trefpunt. De voorbereiding was rigoureus, de film keuze: De meest diepzinnige culturele alternatieve arthouse-doch-toegankelijke cinegrafische projectie die je kon vinden. Niet dat ik er ook maar iets van afweet, maar he; gezamenlijk alternatief pronken met een cultureel meesterwerk ,zonder inslaap te vallen bij een of andere Deense incest film.

Het schijnt te werken.

Dus dan ga je maar met opgeheven hoofd kijken naar hoe het gewone volk zich naar die hollywoodstaanse actie remake van Sherlock Holmes spoed -note to self: die moet ik zien -

Snuif je geringschattend als het publiek zich naar Avatar - nog een best aardige film ook - spoed en lach je minzaam als je ziet hoe men de zaal van The Wolfman betreed.

Plebs.

Nee dan jij, of nouja, jullie, met een droge witte wijn genietend bij een of andere Peruaanse film maker, de 15 euro die de kaartjes kostte bepaalde vooraf al dat je de film tof ging vinden. Gezamelijk in slaap vallen tijdens een of andere Deense incest film en naderhand zeggen dat je hem prachtig vond omdat de film elite zo besloten heeft, en natuurlijk horror seksvan Lars von Trier, precies het zelfde als Saw maar met het enige verschil dat de pers hem om de een of andere reden wel arthouse vind.

Maar jullie doorstonden het.

Uren aan ondraaglijke saaiheid, plotteloosheid en een totaal gebrek aan character development zijn doorstaan om je aan te kunnen sluiten bij die elitaire film elite, god mag weten waarom, maar godverdomme mensen, vandaag gaan we ervan profiteren ook.

Vandaag zullen we het licht zien, vandaag zal duidelijk worden waarvoor we het deden, we zullen overspoelt worden met redenen en voordelen. En jaren later zullen we elkaar aankijken en zeggen "Ja! JA HET WAS HET WAARD!" We zuilen huilend de stad in rennen, ongewassen en riekend als een natte hond maar het zal allemaal niet meer uitmaken. Want het was het waard. OH GODVERDOMME HET WAS HET WAARD!

Ik treft de lieftallige wederhelft van deze avond bij de ingang en krijgt de kaartjes van de film in de hand gedrukt.

Het regent gehaktballen.

Ja, de rest was uitverkocht.

Het psychologische trauma dat is opgelopen door deze wending zal later verwerkt worden. De meeting is begonnen en by god, hij zal succesvol verlopen ook. Je opent een gesprek met haar (Het gaat goed) informeert naar willekeurige kledingstukken (mijn theorie dat er altijd wel wat nieuws tussenzit bevestigend, het gaat heel goed) vraagt naar haar vakantie (het gaat perfect) en betreed de zaal.

Het eerste dat je ziet is een tas vol luiers.

Het tweede dat je ziet is de rest van de zaal een tribune gevuld met krijstende 3 jaar oude koters, popcorn vliegt door de lucht, huilende peuters vechten tussen de stoelen en totaal ontredderde ouders zakken trillend ineen in het gangpad.

God.Ver.Domme.
Dit is tevens het moment waarop je begint te beseffen dat het geheel niet helemaal volgens plan aan het verlopen is.

Maar daar staan we dus, de twee 18 jarige die zich hier al popcorn ontwijkend door het publiek heen wurmen en eruit springen als twee Imams op een PVV partijbijeenkomst. Maar ook het tweede psychologische trauma dat vanavond is opgelopen zal later verwerkt worden, want met de verbetenheid van kapitein Ahab zelve concentreer je je op dat ene doel: De.meeting.zal.een.succes.worden.

Het 4 jarige jongentje achter ons vraagt aan zijn moeder wat die twee grote mensen voor hem hier doen.
Het word een succes.

Plan A: doen alsof jij de verstandelijk gehandicapte Michiel bent, door zijn oh zo vriendelijke zus is meegenomen naar de bioscoop.

Plan B: Doen alsof zij de verstandelijk gehandicapte Erica is, die door haar oh zo galante broer naar de bioscoop is meegevoerd. Een dodelijk blik van haar kant maakt echter duidelijk dat ook deze optie out of the question is.

Zitten dan maar, zo normaal mogenlijk gedragen en hopen dat de ouders - zo verzonken ze zijn in hun pogingen deze levende voorbeelden van de kwaliteiten van abortus in bedwang te houden - ons niet opmerken.

De film begint. Het regent gehaktballen, een jochie (Flint) wordt gepest op school omdat hij een nerd is maar zijn moeder houd hem voor dat hij zich er niets van aan moet trekken en zijn dromen moet najagen. Moeder overlijd, vader vervreemd zich van zijn zoon en het uitvinden gaat wat minder, zeker nu vader wil dat hij moet werken in de sardientjes winkel van de familie.

Oke, even een gewetensvraag: vonden jullie de afgelopen alinea interessant?

Nee wij ook niet. Maar wij konden in tegenstelling tot jullie niet weg. Wij moesten de rit uit zitten.

De.hele.anderhalf.uur.

Met de kinderen he?! Met de kinderen.

De kinderen

Popcorn vloog door de lucht, krijsend vochten ze in de gangpaden en elke paar minuten moest er weer een naar de wc waardoor de gehele rij weer moest opstaan.

Maar laat een ding heel duidelijk zijn: ik klaag niet.

De kranten staan tegenwoordig vol met die disfunctionele bejaarden die de politie bellen omdat de kinderen buiten teveel lawaai maken. Van die autisten die protesteren op het moment dat er in de buurt een kinderdagverblijf word geopend of die bij de gemeenteraad een avond klok voor het speelpleintje eisen.

Zegmaar de mensen die op Trots op Nederland stemmen.

Dus daar knoopte ik de menigte trotserend een gesprek met haar aan, onaangedaan door het artillerie bombardement aan cola blikjes dat naast ons inslaat. Informeer naar haar tekeningen terwijl ouders met diarree kinderen zich tussen ons heen wringen. Bied haar wat te drinken aan terwijl de kinderen om ons heen krijsen om cola en volg onderwijl samen de film.

Het gaat eigenlijk nog best goed.

Ze zegt wat tegen me maar ik kan het niet verstaan omdat de kinderen achter ons er doorheen bleren. Ze bied me pepermunt aan maar een jochie struikelt over mijn benen, in de kluwe van bloedend kind en ouders is mijn pepermunt niet meer te onderscheiden.

Het gaat nog best goed

Ze lacht en maakt een opmerking, maar ook deze gaat langs me heen omdat het jongentje naast mij brullent over de grond rolt: vader wilde hem geen popcorn meer geven.

Dit is een leuke date.

Ik probeer het gesprek weer te hervatten maar een passerende vader met een wc-noodgeval in zijn armen belet me.

Ze vind het leuk

Ik draai mijn hoofd weer haar kant op maar kijk ineens in het gezicht van een bezorgde moeder: ze is haar speen kwijt.

We vermaken ons

Het moment dat ik het gesprek hervat is tevens het moment dat de speelgoed auto van het kind achter mij onder mijn plaats door rijd, kind en ouders wurmen zich erachteraan, het tweede pepermuntje dat ze me aanbied ondergaat het zelfde lot als de eerste.

De film Jasper, let op de film.
Het meisje rechts van me naast me beweegt onrustig, ik negeer haar en draai me naar het 18 jarige exemplaar links van me, deze glimlacht...kijkt me aan en - "JOOST" blert een vrouw over de zaal heen naar haar man "ZE MOET POEPEN!!"

........

“OH ECHT? Nou, daar heb ik HET middel voor, JEZUS CHRISTUS! Hier BITCH!!! 5 LITTER LAXEER MIDDEL EN EEN TRECHTER!!! JOOST, HOUD HAAR VAST!!!”

Nee dat zei ik niet, het vrouwelijk schoon aan linker zeide bracht dat laatste stukje beschaving in mij boven.

Maar is godsnaam mensen: Rita verdonk, waar bent u als we u nodig hebben?

Onophoudelijk vragend om cola, fristi, appelsap en roepend dat ze moeten plassen. Vechtend het gangpad door terwijl ik en de uwe vrouwelijkheid naast mij de schijn van normaliteit proberen op te houden. Een bak popcorn land voor mijn voeten.

"Nou" probeer ik het gekrijs van het kroost achter mij met een serene vanzelfsprekendheid te overstemmen "dan zullen we er maar het beste van moeten maken"

"Ja," antwoord ze met opgetrokken wenkbrauw "het beste" Een kind achter ons begint te krijsen om een Chocomel.

We zien hoe Flint een chocolade reep eet. Het meisje voor ons ziet het ook "MAMMA IK WIL ER OOK EEN"

Dat is tevens het moment dat er ineens gigantische gehaktballen uit de lucht beginnen te vallen. Dat de mega baby in het lichaam van een geprepareerde kip kruipt (Nee, wij volgen het ook niet. ) en dat de norse vader met behulp van een Apen vertaal machine zegt dat hij trots is op zijn zoon, altijd trots geweest is en dat hij zeker weet dat ook zijn moeder trots op hem zou zijn.

Dit is de meest zoete film tot het moment dat de EO haar eigen filmstudio begint. Ik begin zowaar weer te verlangen naar de pornografische horror van von Trier

Een meisje voor ons roept dat ze naar de wc moet, de moeder antwoord dat de pauze al geweest is. Het kind achter ons heeft deze hele conversatie gehoord en proclameert nu dat ook hij naar de wc moet. Flint zijn moeder gaat dood. Het meisje rechts van mij snikt dat ze het zielig vind. De vader achter ons zegt tegen zijn zoon dat hij tot de pauze zal moeten wachten.

Het kind voor mij brult dat hij toch echt naar de wc moet, het meisje rechts van mij wil nog een snoepje

Ik vraag aan het meisje links van mij of ze wat wil drinken. Het jochie diagonaal rechts vraagt wat van het meisje links van mij hier doet. De man diagonaal rechts achter ons vraagt of ik wat lager kan gaan zitten, ik ben nogal groot. Blijkbaar proberen sommige mensen deze film nog serieus te volgen ook.

En dan is het is het moment daar; het einde. Iets met een vliegende gehaktbal en mensetende gummybeertjes(?). Maar veel belangrijker: wij kunnen weg. Met gebogen hoofd blazen we de aftocht, popcorn ontwijkend en ons nog een laatste maal door vechtende peuters heenwringend.
We blazen de aftocht, een nederlaag.

Bij het naar buitengaan zien we nog net hoe een vader zich met hangende schouders door zijn kinderen laat meeslepen naar de eetruimte. Een laatste blik als een waarschuwing aan ons gericht, doe het niet jongens...doe het niet