Dat ding helemaal bovenin deze weblog is de navbar. Een stuk accessoires van google dat je in staat stelt deze weblog te doorzoeken of door te scrollen naar vergelijkbare blogs. Goh.
Volgens Google analytics komt 17,4% van ons bezoek er vandaan dus wij vinden het allemaal best. Maar we wilden ook wel eens weten waarmee Google ons allemaal associeert. Klikken dus, next blog en maar zien wat ze konden maken van Darth Vader quote gadgets, een zeer hetroseksuele achtergrond kleur en de grote hit van Hildebrand Nawijn.
Baby's.
Vier weblogs aan baby verhalen en geboorten dagboeken, dat is het eerste waar Google aan denkt als ze naar verwante weblogs op zoek zijn.
Maar dan ga ik me toch afvragen; waar zit het in? De kleur roze? De hello kitty darth vader foto die hier nog ergens rondslingert? Onze ode aan oude disney films? Wim?
Nadat wij ons casualy cool imago met een simpele muisklik vernietigt zagen worden hebben de Scotch dan ook maar opengetrokken (je moet er wat voor doen), en weetje, met een liberale applicatie van drank en alcohol is het allemaal niet zo vergezocht meer.
Ik bedoel, we hebben een roze Hello Kitty Darth Vader!
Baby's zijn ook weer helemaal in, zelfs Camiel Eurlings waagt zich eraan ("oh, hallo daar, voor de hand liggende referentie aan de actualiteit die allang niet meer actueel is, leuk geprobeerd!") en het beeld van een kind vriendelijke man schijnt te werken bij de vrouwen.
Proost, trouwens.
Ik ben ook een kind vriendelijke man, ik bedoel, ik heb ooit een bal naar zo;n ding gegooid, een vriendin van mij verzorgt ze en Google linkt al maanden via geboorten dagboeken en baby albums naar ons toe.
Dus eigenlijk zijn we er nu geslaagd en diepe persoonlijke nederlaag om te vormen tot iets dat op het eerste gezicht een overwinning lijkt. Door gaan dus, verder klikken voordat iemand van jullie begint na te denken over wat er nou eigenlijk staat.
Ja de eerste 4 weblogs die je tegenkomt zijn gevuld met zwangere vrouwen, blaasoefeningen en bloederige placenta's maar er zijn nog veel meer weblogs. Zoals allerlei alternatieve artiesten die hun kunsten via blogspot uitbreiden, onafhankelijke rockbands die via youtube naar de top klimmen en de weblog van de tot nu toe onontdekte kledingontwerper die de Yves Saint Laurent van de 21e eeuw wordt.
Jeweetwel, weblogs als Nathalie's Foodblig en de kikkererwt kweek tips van Mangerie. (?!)
Waarom god?
WAAROM?
Waarom blijven we gevangen in de greep van deze 40 jarige CDA huisvrouwen? Is dit een straf voor die ene keer dat ik bij de kapper de "vrouw" las?
Ik kan niet eens tuinieren, alles wat ik de grond in stop gaat dood. Toen ik de afgelopen vakantie op het huis van mijn ouders paste stierf spontaan de helft van alle kamerplanten. Op de basisschool was mijn zonenbloem half zo groot als die van mijn klas genoten en -
OMYGOD
Ik...ik weet niet wat ik hierop moet zeggen. En 17.4% van ons bezoek beland via deze functie op semiobliviously? Vanaf welke site's zijn zij afkomstig? Spataders.blogspot? klustips.nl?
En dan is er nog de kwestie van de tomaten plant zelf, Tim. Zijn einde word vol smart aangekondigt, een heus overleidings bericht eraan gewijd, de directe betrokkenen zijn ingelicht. Hij zal nooit vergeten worden.
De tomaat is dood, leven de groente.
Het is belachelijk, het is debiel en het vraagt erom om keihard de grond in gestampt te worden. Als een radicale breuk met dat gene waar Google ons mee associeert. Zo idioot, zo overdreven zo...herkenbaar.
Ja, lach maar, maar wij hebben allemaal in haar schoenen gestaan. Iedere Nederlander jonger dan 80 werd in zijn basischool periode hardhandig met de keiharde werkelijkheid van het leven geconfronteerd toen we onder begeleiding van een goedbedoelende leerkracht de schooltuinen in werden gedreven. Een braakliggend stuk grond waar niemand wist wat ze ermee aanmoesten en waar ze uiteindelijk maar een tuintje van hebben gemaakt, verdeelt in 30 kleine perceeltjes van amper een vierkante meter.
Tevens de belangrijkste meter uit mijn gehele basisschool periode.
Mijn beste vriend die verhuiste, ik die naar het ziekenhuis moest en mijn cavia die dood ging; het maakte allemaal niks meer uit. Ons hele bestaan was gefocust op die ene vierkante meter die we koesterden alsof het onze eigen kinderen waren. Bakstenen en stukken asbest die uit de grond werden gegraven, onkruid dat met een genadeloos fanatisme werd verdelgt en zaden die liefkozend in een zorgvuldig geprepareerd gat in de grond werden gelegd. De tuin werd het centrum van ons bestaan.
Schoolwerk lag vergeten te beschimmelen in een hoekje en het gepraat van de leraar ging compleet langs on heen. Het enige wat we in de lessen nog deden was uit het raam staren, daar in de verte, waar je de schooltuintjes nog net kon zien.
Het moment dat de zaden ontkiemde en er plantjes aan de oppervlakte verschenen was het beste moment uit mijn leven dat door niets overtroffen kan worden . Ik hoop dat mijn kinderen dit over 20 jaar lezen.
Terwijl wij onze slakroppen en bonenstaken liefkozend streelden werden we ons ineens bewust van de vele gevaren voor onze prille kinderen. Onkruid, insecten vogels. Het gevaar loerde overal.
Langzaam veranderde de tuin in een slagveld. We liepen om de beurt wacht om te zorgen dat de tuin ook na school onder toezicht was. Onze fanatische afhankelijkheid haalde het slechtste in ons boven, mierenhopen vol onschuldige larven werden in kokend water verdolven,insecten werden wreed uitelkaar getrokken en aan de kant gesmeten, zodat we konden toekijken hoe het stierf.
Het onkruid bleef oprukken, niemand wist waar het vandaan kwam maar het onhoudbaar. De noordelijke tuintjes werden door onkruid overspoelt en gingen tenonder. Onze repraisailles waren genadeloos. Bladeren werden afgerukt , wortels afgeknipt, maar de stengel spaarden we, zodat we hun langzame doodstrijd konden volgen.
Het onkruid was genadeloos, anders dan alles waar we onze schoffels eerder tegenop namen.We hadden werkelijk onze gelijke gevonden. Met brandende vingers van de brandnetels en onder de modder gingen we de strijd aan, de slag van Verdun verbleekte met onze worstelingen in die modderpoel vol asbest en hondenpoep.
Het was een tevergeefse strijd, vanuit het noorden schoof het onkruid dagelijks zuidelijker. Vanaf mijn perceeltje helemaal beneden keek ik angstig naar het naderend onheil. Vol trots streelde ik King Kong, mijn zonnenbloem de grootste van allemaal, en zwoer mijn radijsjes dat ik ze nooit ten prooi zou laten vallen aan de biologische genocide die zich begon af te tekenen.
Het was een hel. Ik deed daar dingen waarvan ik niet gedacht had dat ik ze in mij had. Ik gooide bakstenen op brandnetels, kokend water over distels. Ik vermoorde mijn eerste regenworm.
Onderwijl bleef ik achterom kijken, naar de nog weinige ongeschonden perceeltjes, King Kong stak er trots bovenuit. Ik houd van je King Kong.
King Kong is dood. Alles en iedereen is dood.
En ik kon er niets aan doen. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren maar kon slechts toekijken.
Ik...ik wil er liever niet over praten.
De laatste dagen verliepen in een waas, we werden steeds radelozer, steeds bitterder.
Chemische wapens werden ingezet, er werd met verdelgers gespoten. En uiteindelijk hebben we na overleg zelfs een grasmaaier ingezet. Maar voor elke dister, voor elke brandnetel of bladluis die wij verpletterde stonden er tien klaar om het over te nemen. We waren met te weinig, hadden niet de kennis om het tij te keren, de dood bleef zich verpreiden, totdat alleen mijn perceeltje nog over was.
Mijn klasgenoten hadden het opgegeven. Hun perceeltjes waren weg dus waarom zouden ze nog vechten voor het mijne? Maar ik was er, zij aan zij met kingkong. Ik was er toen mijn radijsjes begonnen te rotten, ik was er toen de bonenstaak knakte, ik was er toen mijn wortel om het leven kwam.
En ik was er toen King Kong stierf. Ik heb naast hem gestaan, ik heb hem vastgehouden toen het moment daar was.
Ik heb hem vermoord.
Ik heb met een schop zijn trotse stengel doorgeslagen, ik heb King Kong. Mijn lieve dierbare King Kong om het leven gebracht. UIT LIEFDE.Ik kon het niet aanzien hoe hij met bladluizen overspoelt zou worden, hoe de distels hem zouden verhongeren. Ik kon zijn langzame doodstrijd niet langer aanzien, zijn grootste bladeren die bruin werden, de bloem die begon te hangen, ik kon het niet aanzien.
Ik heb die nacht wakker gelegen maar nam mijn beslissing.
Die ochtend vertrok ik in alle vroegte naar mijn tuintje en keek nog een keer naar King Kong. Hoe hij daar groots uittorende boven het slagveld voor dood en verroting. Nog een keer voelde ik zijn bladeren, nog een keer streelde ik zijn grote harige stengel (Komt dit nou eens leuk over/I regret nothing)
Ik ben terug gelopen, pakte een schep en sloeg hem met een klap doormidden. Ik heb niet meer omgekeken toen ik naar huis liep. Op school heb ik verteld dat de jongens uit de buurt het hadden gedaan.
Vrouw van de weblog, wij begrijpen precies wat je doormaakt. Put hoop uit de wetenschap dat Tim nu op een betere plek is, wij zullen er altijd voor je zijn.
Tim de Tomaten plant 11-04-2008 13-08-2008
We zullen je nooit vergeten
Echt?
Nee, we vinden het nog steeds vrij overdreven.
En wat die breuk betreft, ach, om het te compenseren blazen gewoon de Margriet beurs op ofzo.
Semiobliviously, we have no emotions
Posts
Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen. Dank voor de aubade, guys!
BeantwoordenVerwijderen