Southpark! (of waarom 18 maart de beste dag van 2010 is)

Nu hebben we onze weblog dus met veel pijn en moeite *kuch* door de winter heen gesleept dus het aanbreken van de lente heeft wat ons betreft de lading van het wegdraaien van de camera aan het eind van een jaren 70 oorlogsfilm.

Zonlicht dat door de wolken hen doorbreekt, hoopgevende muziek. Lente mensen!
Het feit dat we 10 seconden nog naar een slagveld vol creperende invaliden zaten te kijken doet er niet meer toe, er is zonlicht te zien en de muziek is hoopgevend dus is het goed.
En wie zijn wij om te tornen aan de ijzeren wetten van Hollywood? (Semiobliviously, maar onze tijd komt nog mijn vrinden, onze tijd komt nog)
Boomknuffelend sentimenteel huppelden wij dan ook de buitenlucht in, begeleid door de soundtrack van the sound of music glimlachend naar voorbijgangers en zwaaiend naar elke mede lente-huppelaar. De bestemming was uiteraard het centrale park. Jeweetwel, die plek waar het grootste deel van onze mede lentenaars zich al in een soort van hippie achtige manifestatie had verzamelt. Die plek achter die snelweg die in alle opzichten een kopie is van de weg des doods van The Animals of Farthing Wood , de bron van het grootste deel van mijn jeugdtrauma's (synopsis; een grote groep van de meest schattige dieren die uit een bos wegvlucht en waarvan de meesten de eindstreep niet levend zullen halen)





Na vier trauma ophalende bijna doodervaringen (involving vrachtwagens en woonkamer meubilair ) keerden we geestelijk totaal verminkt terug naar de donkere schaduwen van onze huizen. De rest van de lente dreigde verloren te gaan aan de rouwverwerking van de dood van Baby Muizen en Vossen (ja, de Vos gaat dood, de makers hadden een hekel aan kinderen)
Maar goed, dreigde
Want op de een of andere onvergeeflijke reden hebben wij de aantocht van het 14e Southpark seizoen compleet over het hoofd gezien.
Tot vandaag dan, gelijk de dag dat de episode op het internet verscheen en mensen, hij is geniaal. GENIAAL.





De konijnen zelf zijn weer vergeten, wachtend onder ons mentale oppervlakte op een nieuwe kans. En die zal er komen, ohja, die zal er komen