Shaken not stirred

Je loopt dus in de stad, gewoon omdat men ook wel eens in de stad moet lopen. Tevens drink je daar wijn, gewoon omdat s'nachts is en je dan in een cafe wijn gaat drinken.
Het spreekt uiteraard voor zich dat je je vermaakt.

Het is op zo'n moment dat een stem je opschrikt "HEEEE! HALLO!"
Ik draai me met een ruk om (welkom in mijn 1e persoons perspectief trouwens) en zie daar een meisje naar me toe lopen. "Hoi" zegt het kind dat ik nog nooit in mijn leven heb gezien "wat leuk je weer eens te zien!"
"Insgelijks" zeg ik terug, terwijl ik mij verwoed afvraag wie er in godsnaam voor me staat. Ik schijn de neiging te hebben me mensen die ik moet kennen niet te herinneren, met tragische gevolgen uiteraard.
"Wat doe je nu?" vraagt ze terwijl ze naast me komt zitten. "Ik had gehoord dat het niet zo goed met je ging op school"
Met een ernstig blik vertel ik haar dat ik al mijn hoop op mijn herkansingen heb gezet. Het meisje kijkt me niet begrijpend aan.
Juist.
De sociale conventies vereisen van mij dat ik nu ook wat aan haar vraag, de sociale conventies vereisen echter ook dat ik niet laat merken dat ik niet weet wie ze is.
Ja, probeer daar maar wat van te maken, ik neem nog een slok.
"Dus wat doe jij nu?" Ben je nog steeds aan het..hmmm?" vraag ik terwijl ik haar in gedachten bid mijn zin af te maken
"Kapster opleiding" vult ze aan (dankje god) "ja, maar ik ben pas net begonnen hoor, hoe weet jij dat?"
"De meiden!" zeg ik puur op de gok "de meiden hadden het erover."
Het meisje lacht "ohja, altijd roddelen hé, haha! De meiden ook."
achja, de meiden.
Het meisje kijkt weer op " Hannah vertelde je het zeker? Ik had haar nog zo gezegt het voor zich te houden"
"ja" vernietigde ik een jaren oude vriendschap
"Stomme hond" besloot het meisje.
"Slet" proostte ik met haar.

Ik ben goed. Mijn pogingen uit te vogelen wie ze is en hoe le fuck ik haar ken heb ik allang opgegeven, zaak is nu me door het komende half uur heen te bluffen. Tevens/uiteraard bestel ik meer wijn.

"Maar he" zegt ze een slonk nemend, "weet je mij en Anna nog? Het is goedgekomen tussen ons"
- "Nee!" antwoord ik het begrip 'acteren' verkrachtend "Wat goed!"
"Ja! Het word nu weer net zoals vroeger, jij ik en Anna"
"En Anna" bevestig ik nog een slok nemend.

Ze kijkt me kritisch aan "..zeg.." begint ze langzaam "Je weet toch nog wel wie ik ben?"
"Natuurlijk!" zeg ik puur in paniek "Hoe kan ik jou nou vergeten" (?!)
"Nouja" vervolgt ze "het is meer...volgens mij ken jij Hannah helemaal niet....ze zit al meer dan een jaar in Londen"

Fuck.

"Bovendien ken ik jouw pas een half jaar" gaat ze verder " Jullie hebben elkaar nog nooit ontmoet"

It was in this moment... When all hope had faded dat het lot ingreep en haar Apple Iphone rinkelend overging. Daarmee verzekerend dat er nooit meer ook maar enig negatief woord over Apple's Iphone's op deze blog zal verschijnen. Nooit meer enig woord over de kutheid van hun muizen, beperktheid van hun pc's en de onnozelheid van Itunes. Nee, dit telefoontje is niets minder dan een excuus voor de Ipad. Voorwaar wij weten; no matter hoeveel troep ze nog op de markt brengen:
Wij staan voor eeuwig in hun schuld.

Een schuld van een deal die gesloten werd op het moment dat het meisje de telefoon als een deux es machine naar haar oor bracht en antwoord begon te geven. Een levenslange schuld die ontstond met het gesprek dat het meisje via haar telefoon begon te voeren en de volledige schaal van het in het krijt staan die duidelijkwerd op het moment dat ze haar telefoon even weg legde en de ondergetekende op de volgende levensreddende woorden trakteerde "Mijn vriendin belde net, ik zit in het verkeerde café. Ik moet gaan"

Het meisje stopte de divine intervention in de vorm van haar telefoon weer in haar tas, glimlachte nog eenmaal, omhelsde mij en liep weg. Haar halfvolle glas wijn bleef onaangeroerd achter.
Ik staarde haar na. Het meisje liep weg, stopte draaide zich nog een laatste maal om en riep


"Het was leuk je weer eens te zien Bart!"


..................


Goddamnit